poniedziałek, 23 maja 2016

Wyście sobie, a my sobie. Każdy sobie rzepkę skrobie

(cytaty w tekście z Wesela St. Wyspiańskiego)

Ja o podziałach.
Wszystko jest w „Weselu”.
Nie byliśmy i nie jesteśmy spójnym narodem choćbyśmy nie wiem jak zaklinali rzeczywistość i pisali dumnie i wersalikami, że jesteśmy jednością. Nie jesteśmy.
Polacy zawsze byli mocno rozbici, różnice zawsze widoczne.
Wesele:
Radczyni:
Cóż ta, gosposiu, na roli?
Czyście sobie już posiali?
Klimina:
Tym ta casem sie nie siwo.

I dzisiaj podobnie.
Co robią Warszawiacy po marszu KOD? Idą do knajpek na piwo, niektórzy na obiad do food truck’a inni do miejskich, wygodnych domów – też prawda.
Gospodyni wiejska, z którą rozmawiam, w ogóle nie rozumie po co ten marsz. Czemu taki szum wokół tego, no … trybunału. Nie, nie wie co to jest i po co. Tłumaczę. Wzrusza ramionami „A co ja z tego mam?” I nigdy nie zrozumie. Miastowi mogą se mieć fanaberie i jeździć na jakieś food truck’i (gospodyni nie wie co to jest, gdy tłumaczę mówi, że ona też smacznie grilla robi i taniej). Ona mieszka 70 km od stolicy zaledwie. Ma ogromne problemy – brak pracy, zdrowie, komunia chłopców. Skąd na to brać?
Mąż pracuje niedaleko, u chama i prostaka na tartaku.
Tam nie ma nawet pomieszczenia, w którym mogliby sobie herbaty nastawić. Nie mają WC.
- Jak to? Nie mają WC?!
- No. Szczają i srają gdzieś za zakładem, w krzakach.
Nadto cham – właściciel, traktuje ich gorzej od bydła. Bydło ma socjal i własny żłób.
Nie, mąż nie odejdzie! Zarabia 1650 zeta i milczy, bo próbowali ale krzykaczy facet pozwalniał. Wielu w okolicy przyjdzie, żeby milcząco harować za 1650 zł. Czyli za 366 euro.
Napisałam im pismo do NIK-u, powiedziałam jak zadziałać, żeby nie wyszło, że to od nich. Bali się. On się wystraszył i zakazał jej wysyłania tego pisma. Jest jak jest.
Ona pracy nie może znaleźć. Jeśli nawet by poszła na sprzedawczynię w sklepie 14 km od miejsca zamieszkania to jak dojedzie (dwa autobusy dziennie) i kto zostanie z chłopcami (6 i 8) Żłobek? Przedszkole? Pomarzyć. A starszego kto rano wyprawi? Kto nakarmi po szkole? Teściowa nie chce.
Komunia święta ją czeka.
Koszty wielkie - ubranka, buty, przyjęcie dla rodziny (w domu, bo bieda).
- Jeszcze musimy zapłacić kościołowi po 700 zł.
- ZA CO?! – nie dowierzam
Milczy chwilę a potem mówi:
- Za "koszty oprawy". Po 700 od rodziny. Ubranie kościoła, wideofilmowanie, światło ksiądz będzie palił i sama posługa.
- Posługa? A ksiądz was nie zwolnił boście biedne, przecież to sakrament! Powinien być bezpłatny. Na światło zbiera sobie z tacy!
Smutny śmiech pełen politowania.
- To się nie zgódźcie! Nie przystąpcie.
- Ja bym może się i nie zgodziła, ale wie pani, WIEŚ by nam żyć nie dała, wyklęli by nas i dzieci naznaczyli, byłoby gorzej jak w piekle.
Jej się też PiS nie podoba, ale pięćset weźmie, bo to dla niej jak manna z nieba. Miastowych nie rozumie, znaczy rozumie z urodzenia mają lepiej, ale nie wierzy, że i ona kiedyś się czegoś fajnego dorobi. JAK?
Chciałby mieszkać w bloku, mieć czysto i zarabiać tyle, żeby móc czasem zjeść „w lokalu”, do kina iść… Tymczasem musi nakarmić dzieci, drób i bydło – dwa byczki hodowane na sprzedaż – to na ten kościół i komunię będzie.

CZEPIEC
Pon się boją we wsi ruchu
Pon nos obśmiwajom w duchu. –
A jak my, to my się rwiemy
ino do jakiej bijacki.
Z takich, jak my, był Głowacki
A, jak myślę, ze panowie
duza by juz mogli mieć
ino oni nie chcom chcieć!

Tak naprawdę statystyczny mieszczuszek, pracownik korpo wykształcony i żonglujący pojęciami z dziedziny informatyki, mediów, nowoczesnych technologii nie ma dzisiaj zielonego pojęcia o życiu i problemach polskiej wsi. Polaków takich niby samych, jak on.
Nadal aktualny jest Wyspiański.
Nadal miastowi, kształceni na dobrych uczelniach i pracujący, żeby mieć na mieszkanie, samochód i wczasy nie dogadają się z bohaterami filmu „Czekając na sobotę” (jest na youtubie). ZERO możliwości. Bohaterowie owego strasznego dokumentu nie głosują. W OGÓLE. Jak i kiedyś każda władza ich pomija. Jak wówczas, gdy siłą włączała ziemie ich ojców do Spółdzielni Rolniczych i powiedziała, że teraz wszystko jest wspólne. Skoro tak mówiła, to sobie brali co potrzeba, nawet gdy brygadzista trochę groził, że nie wolno. Ale i on podbierał.
A i potem, gdy się władzy odwidziało i rozwiązała PGRy i spółdzielnie zostawiając ludzi samych sobie. Mówiąc że „muszą wziąć sprawy w swoje ręce”.
Kilka filmów oglądałam o tym wzięciu… Najgłośniejszy to „Arizona” Ewy Borzęckiej, ale pamiętam też taki o dzieciach z byłego PGR dziczejących w odległym od wszelkiej cywilizacji w popegeerowskim osiedlu. I chłopczyka, który lubi iść „na szosę” popatrzeć na tiry, które jeżdżą skądś i dokądś. Na pewno do lepszego świata…

Znajomy brutalnie: „TO pokolenie musi wymrzeć. To dzicz! Niczego nie umieją, nie rozumieją i nie dają się edukować”.
Ich łatwo złapać na 500 zł i nauczyć powtarzać, że ktoś im coś kradnie, że jacyś wykształceni ludzie zabierają im sprzed nosa to, co im się należy i tylko nikt nie powie, że to kłamstwo. Że trzeba się uczyć, starać, myśleć już w inny sposób niż… się weźmie z PGRu, bo wszystko wspólne to i moje. Ktoś rzucił i oni w to wierzą, że każdy który „ma” to nakradł. No bo jak ma mieć? Oni też umieją harować i nic nie mają, to jak można mieć z samej pracy i aż tyle? Co dziwniejsze tę śpiewkę powtarzają też dość inteligentni i wykształceni ludzie…

Miastowym się chce pomaszerować i pokrzyczeć, ale więcej niewiele. „Pacyfistą jestem”.
Za to prości chłopcy, którym narodowcy nakręcili w głowie, kibole i zwykła znudzona młódź miast i wsi aż się rwie, żeby pobić policjantów albo kogokolwiek. Bo im się chce chcieć. Pierwsi do awantur i ustawek. Wszak patriotami są! Tatuaż z falangą mają.

- Chińczyki trzymają się mocno?

Widać w telewizji kraje, które eksplodują rozwojem. Czemu gdzie indziej to możliwe a u nas nie? Powraca to pytanie podczas podróży i czytania, obserwowania skoku cywilizacyjnego takich krajów jak Chiny czy Korea, Wietnam czy Kambodża. Bohaterka reportażu Martyny Wojciechowskiej, Wietnamka z niewielkiej osady na łodziach wie, że tylko praca i wiedza da jej lepsze życie. Jej i rodzinie. Młoda powoli rozwija swoją małą hodowlę ryb na sprzedaż. Uczy się jak hodować i haruje z rodziną. Na razie nie ma willi z basenem, ale ma na jedzenie i nowe jeansy z cyrkoniami, oprócz innych 16 par (!). I konto w banku.
Wypracowała sobie to.
Podobnie wdowa koreańska, która po śmierci męża, nie mając pracy a w koło masę warsztatów samochodowych założyła jadłodajnię „pod chmurką” z jedną jedyną potrawą – kurczakiem w rosole. Po dwóch latach miała już jaki taki lokal i zaplecze kuchenne. Nadal podaje to samo, ale poprawę życia odczuwa. Buduje przydrożną restaurację. Dała radę, choć w Korei nikt nie dostaje z budżetu pieniędzy „na dzieci”.

Inaczej żyją mieszczanie w Korei, Chinach czy w Polsce, a inaczej mieszkańcy wsi na głębokiej prowincji. Jak bardzo byśmy nie zaklinali rzeczywistości – podział na tych ze wsi i z miasteczek, i tych „wielkomiejskich” jest faktem. Wyczuwalnym także w Polsce. (A dzisiaj jeszcze doszedł nowy podział – MY miastowi i… słoiki. Nie cierpię tego pogardliwego „słoiki” wredne to).
Polskie miasta maszerują w słusznym gniewie, w obronie demokracji, informatycy pracują nad nowym logo, dwubarwnym motylkiem nawiązującym do efektu motyla, i tylko jak wielu z nas wie co to jest? (Kto wie, o czym mówią równania Lorenza, co to jest teoria chaosu?) Czy moja sąsiadka wie, co to jest demokracja i co ma jej dać? Czy ona tej wiedzy potrzebuje czy bardziej 500 złotych?
Rząd się nie zajmuje takimi szczegółami jak teoria chaosu i piękne logo na marsz, a nawet jest z dala. Wmówił wielu ludziom, że byli okradani i robieni w bambuko – bo łatwo jest zwalić wszystko na jakiegoś złodzieja. A i ludziom uwierzyć łatwo i wołać: „złodzieje”! Żeby zakrzyczeć mrowienie sumienia, że się samemu nie umie zapracować na lepsze życie, albo samemu kradnie.
Czapka z piór
„Pani jak to je, że one (miastowe) mają i na mieszkanie w bloku i na samochód i na wczasy zagraniczne, a ja haruje w gospodarstwie i nic ni mam?! Muszom kraść!”
I nikt takiemu /takiej nie wyjaśni, że WYKSZTAŁCENIE, wiedza, innowacyjność, wydajność, technologie i inteligencja naprawdę popłacają!
Że on swoim konikiem z pługiem niewiele zarobi, a ten który spiął kilka pługów razem i zamiast konia wstawił maszynę, zaorze znacznie więcej i szybciej. A jak najmie ludzi i dokupi pola… W wielu, nawet młodych głowach ktoś taki, to jednak krwiopijca i złodziej!
Kułak! Złodziej.

Rząd wyciągnął rękę z pięcioma stówami do tych, którzy od lat dziwują się tym, którzy mają czas na marsze, wczasy w Chorwacji, mają na drogi rower z koszyczkiem, kupują „ekologiczne” mydełko za 15 PLN z kwiatkiem w środku, buty za 2000 złotych i nijak nie rozumieją, jak można takiego rządu – co daje – nie lubić?

A demokracja, wolność, marsze? Chocholi taniec?

Miałeś chamie, Złoty Róg… 

środa, 11 maja 2016

Cham polski, czyli CBDU



W Wysokich obcasach list pani o panach w Polsce
http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,66725,9543247,Polki_wierza__ze_sa_glupie.html

I niby nic odkrywczego, że (niektóre) Polki kobiety to zalęknione kurki, a (niektórzy) Polacy mężczyźni to chamy i bezczelni „uciszacze” swoich żon. Coś w tym jest oczywiście, bo wiele kobiet żali się cicho albo głośno, ale ja nie o tym.
Z reguły nie lubię gdy takie teksty są uogólnieniami. Pani, może nieświadomie pisze „My – Polki”, „Polscy mężczyźni” jakby się wypowiadała o wszystkich, a przecież to nieprawda.
Od jakiegoś czasu walczę z uogólnieniami i stereotypami podawanymi nam jako papkę uogólnioną, także u siebie, bo generalnie to mamy taką skłonność my – piszący. Postanowiłam uczyć się od lepszych i doprawdy staram się nie pisać: „Polki są podległe”, „Kobiety są uciśnione”, „Polacy mężczyźni to prostaki i chamy”, „Polacy noszą skarpety do sandałów”, bo „My kobiety”, bo „Wy mężczyźni”,etc… Takie uogólnienia są obraźliwe dla tych Polaków i Polek, którzy nie mieszczą się w stereotypie czy uogólnieniu.
Napisałam o tym skrótowo, jak to bywa na Fb, u koleżanki w dyskusji. Szczególnie wkurzyło to pana, niby znawcy tematu, który to jeszcze podbijał i opisywał jak to on walczy z tym zjawiskiem podległości i chamstwa Polaków facetów.
Nie polemizuję ze zjawiskiem samej podległości. Skrytykowałam stereotypizowanie, uogólnienie.
Co otrzymałam w odpowiedzi? Nienajwyższych lotów poszturchiwanie, a potem już z pana wyszło to, o czym pisała autorka tekstu o chamskich mężach.

Pani pisze o mężu: "W dyskusji to on chce zabierać glos, choć wiem o wiele więcej na poruszany temat, mam siedzieć cicho. Jak baba na wsi. (...) jest bardzo wykształconym człowiekiem kultury. I co z tego, prywatnie, na takim samym poziomie zrozumienia świata jak menel spod budki z piwem"
Marcin Bielak ów polemista do mnie, z buta: "Brak rzeczowych argumentów i zaczynasz jakieś chamskie podjazdówki? Heh... Normalka... Dziewczyno, dorośnij do wieku! A jak nie masz nic konstruktywnego do powiedzenia, zamilcz, bo robisz z siebie pośmiewisko. Nic więcej".
Uuuuuups! No to pan, sobie samemu strzelił samobója.
Zachował się DOKŁADNIE jak opisany cham, z tekstu.
A podobno "zajmuje się sprawami poniżania kobiet w Polsce" - serio?
Jeszcze, pan pisze do mnie „waćpanna” (?!) czy wręcz: „piszesz głupoty, zamiast się wypowiadać poczytaj se trochę”,etc.

Zadziwiające, jak bardzo pan dyskutant nie zrozumiał że lżąc mnie publicznie sam siebie stawia na równi z tymi, których sam ... potępia.
Zrobił dokładnie to, z czym niby sam walczy pisząc o tym jak to niby organizował jakieś akcje propagujące walkę z uciśnioną Matką Polką uzurpując sobie (SOBIE!) wielką wiedzę o tym problemie. |
Kopiąc mnie ostentacyjnie sam stał się stereotypowym Polakiem – chamem publicznie poniżającym swoją rozmówczynię.
Nie wie? Nie czuje? Nie rozumie?! Nie skumał tego o czym piszę. Mógł doprecyzować, rozmawiać. Ale nie. Skopał!
To było aż śmieszne.

Często walczę z wycieczkami ad personam. Wolę, i to jest zdrowsze w rozmowie, argumenty ad rem.
Ale nawet gdybym prezentowała odmienne zdanie, inny punkt widzenia, drastyczny inny punkt widzenia, to mam do tego konstytucyjne prawo proszę pana! I czy jest to powód do publicznego obrażania mnie, wytykania mi wieku i braku wykształcenia, bo interlokutorem jest... facet ?
Nie miałam tego problemu z właścicielką profilu, na którym nadal trwa rozmowa o tym zjawisku opisanym w tekście pierwotnym, i żadna z nas nie ucisza niegrzecznymi słowami innej dyskutantki. Jest normalnie. Autorka listu w GW: „Polacy są bardzo prymitywnymi męskimi szowinistami, nawet ci „światli” podświadomie nimi są. Gdyby mieli tę świadomość, może by się zawstydzili (ci inteligentniejsi) i coś próbowali zmienić – to oni mają władzę w swych rękach.”

Dodam złośliwie po akcji pana Bielaka: CBDU (Co Było Do Udowodnienia)
NIEKTÓRZY (nie wszyscy oczywiście) są nadal chamami, mimo głoszonych
oficjalnie poglądów.

poniedziałek, 9 maja 2016

Odrażający, brudni, źli....


Tomaszowi Motylińskiemi dedykuje i dziękuję. 

Przed Lidlem łazi chłopak. Na oko 16 - 17 latek. Bezzębny i śmierdzący, ale miły. Pyta ludzi czy może pomóc rozpakować wózek do bagażnika w zamian za pieniążek w wózku.
W sklepie robię zakupy. Staję w kolejce do kasy. Przede mną miły pan lat na oko 35+. Ma pełen wózek. Za mną staje pani w ciąży, z mężem. Mają w dłoniach jakieś drobiazgi, więc miły pan puszcza ich przed sobą.
Ja:
- Jakie to miłe. Dodaję uśmiech.
Pan się uśmiecha i kryguje:
- Ach doprawdy. To normalne!
- ...miłe. Rzadko spotykane.
- No, niech będzie coś miłego na koniec tygodnia, prawda? + uśmiech.
Wychodzę ze sklepu, a pan się jeszcze ślimaczy szukając pudeł.
Młodzian bez przednich zębów pyta nieśmiało czy może mi pomóc, ale ja mam w wózku żeton.
- Trudno - uśmiecha się i odchodzi.
- Może kupić ci coś do jedzenia? - pytam przechodząc obok niego.
Ożywiony mówi:
- Gdyby pani mogła....
Idę do samochodu. Wrzucam zakupy, wracam do sklepu. Nie biorę go ze sobą, tego chłopca. Kupowałam podobne wiktuały koledze, który chlał, aż się zachlał na śmierć. Wiem czego potrzebuje młody, poza tym co sobie uzbiera i nie wchodzę w to, NA CO ZBIERA. Bo nie wiem. Domysły odrzucam. Bywają złudne. Może na kompot? Może na piwo? Może na życie? NIE WIEM!
Biorę mu 4 gotowe hamuburgery, dwie wędzone ćwiartki kuraka, litr soku pomidorowego i litr pomarańczowego, dwa kilo jabłek, pastę do zębów, szczoteczkę i mydło grejpfrutowe, a przy kasie multiwitaminę rozpuszczalną. 49 PLN.
Wychodzę i widzę jak młody pyta owego miłego pana o możliwość odprowadzenia jego wózka. Miły pan macha ręką jakby się odganiał od muchy. Body lunguage mówi “Idź mi stąd! Idź!” Przykry widok. Można podziękować bez tego pogardliwego machania, chłopak nie jest namolny. Można odmówić bez poniżania. Grzecznie odchodzi. Idzie prosto na mnie i twarz mu się rozjaśnia. Nie wierzył, że mu kupię.
Podałam mu torbę z jedzeniem
- Ojejka (fajne to “ojejka”) to dla mnie? Dziękuję pani! Szeroki, bezzębny uśmiech.
Dodaję też folię z tymi dwoma kilogramami polskich jabłek
- ...i to też? Jejka!
- Trzymaj się, chłopaku!
Miły pan już nie wydaje mi się taki miły. Znaczy, jest miły wybiórczo. Jego decyzja.
Bezzębne chłopię będzie miało co zjeść. I już.
Czemu ja o tym publicznie, narażając się, gdy rok temu Tomasz Motyliński, na falę może nie hejtu, ale focha? Bo to właśnie on i cała ta sprawa zaświtała mi w głowie, gdy wyszłam z Lidla z zakupami i ponownie zobaczyłam tego chłopaka. Zrobiłam mu zakupy bo mogłam, bo miałam czas i pieniądze. I szlus!
Zrezygnowałam z ulubionej Metaxy (50 pln w Lidlu) na rzecz czterech hambuksów, kuraka i soków. Kosztowało mnie to 12 minut z mojego życia. I MAM TO W D****IE, że ktoś mi powie, iż napisałam o tym z taniej ochoty lansu. Jakiego lansu?! Napisałam to, bo BYĆ MOŻE ktoś jak ja za Tomaszem Motylińskim pójdzie i kupi komuś jedzenie. To takie proste. Tomasz Motyliński też napisał o tym, żeby ktoś (ja) zrobił to, co on zrobił, zamiast popchnąć wózek “niechaj se wyjmie te dwa złote” (choć to też jest jakaś tam forma pomocy). Jemu, temu bezdomnemu, zarówno owe dwa złote razy ilość wózków, jak i jedzenie jest potrzebne NAWET, gdy jest narkomanem.
Bo już nim jest. Jeśli jest. Bo jest głodny.
A mogłam jeszcze (i właściwie powinnam i głupio, że na to nie wpadłam) pogadać z nim, gdyby chciał. Miałam czas... Może coś by mi nakłamał? A może powiedział prawdę? Półprawdy? A może nic? Nie zagadnęłam go, bo nie chciałam uchodzić za wścibską, ale może fajnie byłoby okazać mu zainteresowanie choć na chwilę? Czemu stracił zęby? Co jest nie tak z jego życiem? Nie snuję domysłów, bo zapędzają w dziwne rejony stereotypów, uprzedzeń i właściwie to nie chcemy wiedzieć... Wiedza zmusiłaby do jakiegokolwiek zaangażowania się. A to trudne. Raz, że sam ten człowiek może nie chcieć pomocy dwa, że trzeba byłoby masę działań, żeby pomóc sensownie. Praca, lokum i jakiś rodzaj psychoterapii. To oznacza odpowiedzialność i wysiłek zakończony z rzadka pełnym powodzeniem szczególnie, gdy w grę MOŻE wchodzą narkotyki? Może alkohol? Może.
Już raz przez dziesięć lat kumplowałam się z alkoholikiem pomagając najpierw niemądrze, potem z pełną wiedzą o tym jak pomagać, widząc, że moje/nasze przyjaciół wysiłki idą na marne, bo on kochał tę naftę, te stany odlotu. Miły był. Kompletnie pozbawiony alkoholowej agresji. Po prostu szedł spać w lepszy świat. Na trzeźwo życie go bolało. A ten młody? Pije? Ćpa? A może nie? I myślę że to “może nie” - niepokoi nas tak, że wolimy nie wchodzić w to, kim ten młodziak jest i czemu jest taki brudny i śmierdzi, jak stracił zęby, dom i godność.
...o, szlag! Mogłam mu jeszcze kupić płyn do prania. Zapomniałam.