Ratunku! Nie nadążam.

Facebook to takie podwórko. Każdy tu ma mniej lub bardziej okazałe grono kolegów. I jak przez otwarte okno słychać:

– Goooośka!

A dalej jakaś wieść, obrazek, żart, zdjęcie. Każdy każdemu coś komunikuje.

Powoli mam tego dość. Powoli dojrzewam do ponownej ucieczki, do zamknięcia okienka, bo nie daję rady.

Wpadłam i ja – jak my wszyscy w ten towarzyski głuchy telefon. Coś łapię, zobaczę, powtarzam, wklejam żeby pogadać, podzielić się, pochwalić, zatroskać, wzruszyć, zadrżeć z oburzenia, zapłakać. Niby razem z Wami. Niby.

Żeby to wszystko było w miarę prawdziwe – wzruszenie, łzy, śmiech, złość a nawet wkurw, trzeba się nad tym pochylić – nad faktem, obrazem niosącym jakąś treść, postem z fajną myślą, ciekawym linkiem. Kiedy się ma wielu znajomych – podwórko jest tłoczne, a każdy coś ma do zakrzyknięcia, pokazania, koniecznie!

I ja już nie daję rady…

Natłok wielu myśli, uczuć, tak skrajnych, że to już huśtawka ze zbyt wielkim wychyleniem. Nie nadążam! Morska choroba mnie dotyka.

Ledwo odeszła w przeszłość sprawa utopionego Michasia, pobitego Oskarka, przyszła Madzia, teraz Szymek a przecież to tylko medialne, nagłośnione sprawy. Takich jest więcej.

Obok sprawy naszych „pieszczochów” Wojewódzkiego i Figurskiego, a za tym sprawa naszego stosunku do kobiet z za wschodniej granicy en masse. Też prostytucja, a raczej sutenerstwo, handel kobietami jako wierzchołek góry lodowej i niemożność walki z nią. Krwawa wojna w Syrii i… tak ścieka ekran krwią, łzami, spermą i znów łzami. To wszystko przetykane zdjęciami kotów z serii PACZĘ, pięknymi obrazami, rzeźbami, rzeczami, i Złotymi Myślami wklejanymi cholera wie, po, co?!

Wolę najzwyklejsze myśli moich znajomych, bo myśli Paulo C, Umberto E. czy Kreci P. to mogę sobie znaleźć w Necie. Obrazki z Kwejka, linki do Waszych ukochanych piosenek, które średnio mnie interesują, (sama czasem wklejam, po jakie licho?! Zgłupiałam?!), śmieszne rysunki, Ramona narkomanka, EURO 2012, boski Ronaldo w stringach i… znów krew, pot, sperma i łzy.

Moja percepcja nie nadąża! Czuję się jak nóż wbijany co i raz w co innego – w piach, w kisiel, w skałę, w smołę, w olej extra vergine… Ostrze się tępi, ja sama nie mam siły na kolejną reakcję. Trochę jak podłączony do prądu człowiek, najpierw się rzuca w drgawkach, potem słabnie. „Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat, ja wysiadam”.

Lada chwila zamknę okno i okiennice. Świat i tak nadal będzie! Ja i tak pracuję, kocham, przeżywam, bo wciąż mam uczucia, pomagam, biorę udział – na ILE MOGĘ!

„A planety szaleją, szaleją, szaleją…”