wtorek, 28 października 2014

Mamuś, czyli przemyślenia przy Zaduszkach ...

Mamuś, czyli przemyślenia przy Zaduszkach ...

fragment "Kochana moja. Rozmowa przez ocean"

Mamuś,
boję się śmierci. Boję się strasznie i panicznie, tak jak
ciemności, bólu i samotności. Śmierć może i można
oswoić, może i można się pogodzić z jej nieuniknioną
naturą, może nawet można się na nią przygotować, ale
ja oswojona, pogodzona ani przygotowana nie jestem.
Głupie to może, niedojrzałe, infantylne czy płytkie,
boję się jej bardzo i staram się o niej nawet nie
myśleć… Może to to, o czym piszesz − strach przed
utratą kontroli, żal nad tym, czego się już nie zobaczy
i nie doświadczy, żałosna próba udawania, że jestem
wieczna i nieśmiertelna? Nie wiem. Wsłuchuję
się w siebie, w ten strach, grzebię w nim delikatnie,
ale nie mogę za nic w świecie dogrzebać się do przyczyny.
Pamiętam, jak kiedyś szłam sobie spacerem ulicą
Solidarności, tam między sądami a kinem Femina,
pamiętasz? Tam są takie bardzo wysokie, stare kamienice,
szare, porządne, nieźle utrzymane. Szłam sobie
wzdłuż tych kamienic i nagle, tuż pod moimi stopami,
tuż przed moją twarzą, błyskawicznie i zupełnie bez
ostrzeżenia coś mignęło i runęło o ziemię z paskudnym,
miękkim, zupełnie do niczego niepodobnym łomotem.
Łomotkiem właściwie, bo obiekt nie był duży.
Kot, Mamuś. Czarny kiciuch. Musiał biedak się potknąć,
wędrując po parapecie, może się zamachnął na
wróbla albo ważkę, może za bardzo ufał swojej słynnej
kociej równowadze, może zbyt serio brał powiedzenie
o lądowaniu zawsze na czterech łapach… Spadł. Nie
na łapy, bo spadł ze zbytniej wysokości i widocznie go
w locie przekręciło. Na bok spadł i pewnie pękło mu
od impetu serduszko albo nerki. Pamiętam to jak dziś,
choć minęło już z pięć lat – pamiętam ten dźwięk, pamiętam,
jak wyglądał na tym chodniku, pamiętam, że
umarł jakieś pół sekundy po upadku. Widziałam to,
Mamuś, widziałam śmierć. I nie wiem, czy ze smutku,
z szoku, z żalu czy ze strachu, ale popłakałam się tam
nad tym kotem. Może od tego czasu się boję?
Jestem nieźle wykształcona, sporo czytałam swego
czasu, nie jestem też jakoś specjalnie głupia, wiem
więc, że religia czy ezoteryka powstała w dużej mierze
właśnie po to, aby temat przemijania wygładzić, uspokoić
jednostki, że nie ma się czego bać, bo to nie koniec,
tylko przejście do jakiegoś „dalej”. I z przerażeniem
zdaję sobie sprawę, że wszelkie dowody naukowe
wskazują, że jedyne „dalej” to powoli gnijąca trumna
i przemiana w kompost. Dlatego mój wyedukowany
i racjonalny mózg mimo wszystko w „dalej” wierzy.
To jak z efektem placebo – nawet jeśli rozumiesz jego
działanie, nadal możesz być na niego podatny. I w tej
podatności nie ma absolutnie nic złego.
Wierzę więc z uporem godnym lepszej sprawy, że
koniec to nie koniec. Że coś tam jednak za drzwiami
czeka. Że energia w jakiś sposób wraca do obiegu,
jest recyklingowana, nie znika ususzona i zmielona
w biblijny proch zżerany powoli przez robaki i florę
bakteryjną. Muszę, Mamuś, w to wierzyć, bo inaczej
zwariuję. Inaczej strach mnie sparaliżuje i nie pozwoli
dalej żyć! Tyle błędów, tyle zmarnowanych szans,
tyle niewypróbowanych rzeczy, tyle ominiętych dróg,
tyle złych decyzji, „a można było inaczej”, „trzeba było
spróbować”, „że też ja nigdy… a teraz już za późno”.
Nie umiem o tym nawet myśleć i odpycham to od siebie,
jak najdalej mogę, jak dziecko, które zatyka uszy,
tupie i krzyczy „nic nie słyszę!”. Może nie dojrzałam.
Śmierć przeraża mnie jeszcze bardziej, gdy towarzyszy
jej ból lub samotność. Pamiętasz babcię Jasię?
Jak bardzo musiała się czuć odrzucona i osamotniona,
kiedy nikt nie widział tego koguta na suficie ani
Murzynki szydełkującej na fotelu, przesuniętego podstępnie
żyrandola, zdemontowanego i złożonego ponownie
w całość krzesła, gdy stary, usychający mózg
płatał jej takie głupie i przerażające figle. „Basia, nikt
mi nie wierzy, że oni tu byli!” mówiła z wypiekami na
zmęczonej i przestraszonej twarzy, a mi serce pękało,
bo nie potrafiłam wejść w ten świat omamów i grać
w tę grę, byle tylko ją uspokoić. A powinnam była! Nic
złego by się nie stało, a może czułaby przynajmniej, że
ma sojusznika? Może odeszłaby szczęśliwsza i spokojniejsza?
Teraz już się nie dowiem. Za późno.
Boli mnie też, że jako głupia gówniara nie doceniałam
opowiadań babci Marynki o wojnie. A opowiadała
dużo i długo! Zwykle przy obiedzie, a ja przewracałam
wtedy oczami i szukałam pretekstu, żeby uciec
do swojego pokoju. Ależ się ciągnęły te jej długaśne,
nudne opowieści!
Dziś oddałabym każde pieniądze, żeby znów ich
posłuchać, bo większości nawet nie pamiętam. Nie zapamiętałam,
bo mnie nie obchodziły, bo nie szanowałam
babci na tyle, żeby próbować się nad nimi skupić,
bo za młoda i za butna byłam, żeby posiedzieć chwilę
w ciszy i posłuchać. Za głupia, żeby poprosić: „Babciu,
spisz to dla mnie! Będę czytać to na głos swoim
dzieciom!”. Mnóstwo miała babcia historii – o wojnie,
o okupacji, o żołnierzach, o przeprowadzkach, o ukrywaniu
się, o szkole, o rodzinie, o uczniach. To były
rewelacyjne opowieści pełne zwrotów akcji! Nigdy nie
wspominała o polityce, nie narzekała, nie marudziła…
chciała tylko przeżyć to jeszcze raz. W głowie została
mi tylko historia o Teresce, którą wieźli na armacie
po tym, jak najadła się gruszek ulęgałek, a okazało się
że nie miała po nich niestrawności, tylko „rozlał jej
się zapalony wyrostek” . I o kożuchach jedzonych ze
spodeczka, przez które uczniowie wyprosili ją ze stołówki.
Tylko tyle mi po babci zostało…
Źle znoszę cudzą starość, źle znoszę cudze choroby
i niedołężność, źle znoszę cudzy ból. Nie umiem tego
sama udźwignąć. Dlatego może lubię pogrzeby i lubię
chodzić na cmentarz – bo wtedy jest już spokój, jest
cisza, jest pogodzenie. Ta osoba jest już w jakimś lepszym
miejscu, nieważne, czy patrzymy na to metaforycznie,
energetycznie czy też religijnie. Ale pogrzebu
i cmentarza się nie boję.
Pamiętasz, co mi kiedyś powiedziałaś? Że babcia
Marynka jest taka smutna i samotna, bo w nic nie
wierzy. Dla niej odejście dziadka Zdziśka to był koniec,
i kropka. Nie czekała na ponowne zjednoczenie,
nie czuła jego obecności, nie miała tego kojącego
przeświadczenia, że jeszcze będą razem. Teraz to rozumiem
– jesteśmy czasem więźniami własnego rozumu
i rozwoju naukowego. Ktoś mi jednak ostatnio
powiedział, że nie ma przecież żadnych przeciwwskazań,
by nauka i wiara koegzystowały w zgodzie i wza200
jemnym szacunku. Leciwy profesor spojrzeć może
przez okno, zobaczyć kolorowego motyla albo wiotką
jaskółkę i pomyśleć „O matko! Toż to moja Danusia!
Czuję to!”, po czym uśmiechnąć się sam do siebie
i wrócić do analizy tkanek pod mikroskopem. Czemu
nie? Nauka o świecie zewnętrznym nie powinna
dominować rozwoju wewnętrznego. Lata ewolucji rodzaju
ludzkiego udowodniły przecież, że tak jak bardzo
jesteśmy zdolni do rozwoju naszych umiejętności,
pogłębiania wiedzy o otaczającym świecie, szukania
i rozumienia związków przyczynowo-skutkowych,
tak samo zdolni jesteśmy do tworzenia złożonych
mitologii i konstrukcji stricte abstrakcyjnych, które
pomagają radzić sobie z wyzwaniami, jakie przynosi
nam egzystencja na tym świecie. Staram się godzić te
dwie strefy, Mamuś, żeby nie zwariować. Pomaga mi
to myśleć, że babcia Marynka i babcia Jasia wybaczyły
mi niedojrzałość, brak lojalności, lenistwo i zaniedbanie,
że są teraz spokojną energią, z którą mogę nawet
mieć kontakt, jeśli się postaram.
Czemu naszło Cię na takie przemyślenia i takie
tematy?
Nie chcę zastanawiać się nad Twoim przemijaniem
ani Twoją śmiercią. Nie chcę, nie umiem i nie powinnam!
To zbyt trudne i chyba niepotrzebne. Co ma
być, to będzie, jeśli chcesz się jakoś przygotować, to
proszę Cię uprzejmie, ale proszę, nie każ mi się w to
zagłębiać. Dla mnie jesteś i zawsze będziesz jakoś tu,
koło mnie, nawet jeśli musiałabym Ci przynieść pająka
z ogródka. Będę z Tobą gadać, nawet jak będziesz
już tylko płytą z lastrika i zdjęciem na kominku, to Ci
mogę obiecać.
Buziaki - Basia.

czwartek, 23 października 2014

Zbliżają się Zaduszki.

Myślałam, co napisać, ale wkleję fragment "Zwyczajnego faceta".
Słuchałam go wracając ze smętarza (to nie błąd, lubię to słowo).
Ten fragment jest mi bliski. Kładłam wianuszek na grobie Rodziców.
Pomyślałam, że ja też się starzeję...

"Mama robi dla mnie specjalnie zalewajkę, ja
siekam cebulkę do skwarek, gadamy. Wspominamy, opowiadam
też mamie szczegółowo o sprawach w Turku. Ciekawa
jest nawet tego, co tam jem!
Wzruszają mnie jej stare już ręce, powykrzywiane artretyzmem.
Ma cienką skórę, plamki na niej i nabrzmiałe żyły.
Palec wskazujący, obolały, trzyma wyprostowany. Na szyi
zwiotczałej skóra w fałdach wisi nieładnie, twarz mamy
w zmarszczkach. Moja kochana mama… Niby zbrzydła, ale
jak podnosi na mnie oczy całe w iskierkach uśmiechu, jest
taka piękna. Chciałbym jej powiedzieć, ile dla mnie znaczy,
ile przyjaźni matczynej mi ofiarowała, więcej niż surowy ojciec,
ale nie potrafię. Słowa grzęzną mi w gardle.
Rozmawiamy o nagrobku ojca, o tym, że trzeba go wyremontować.
Jutro pojadę z nią na cmentarz. Życie nie stoi
w miejscu. Czuję bolesny skurcz na myśl, że przecież i mamy
mi kiedyś zabraknie. Oby jak najpóźniej!
Na cmentarzu cisza dnia powszedniego. Faktycznie, grób
ojca jakiś taki żałosny, stara rama z lastriko obłupana z lewej
strony. Zasuszone kwiatki.
– Mamo, zamówmy nowy nagrobek, co?
– Wiesiu, to teraz taki wydatek! Może jakoś później, jak
już umrę. I wiesz co… Spalcie mnie, ja tak nie lubię wilgoci!
I będę pewna, że się nie obudzę!
Głupio mi tego słuchać. Chowam wzrok, bagatelizuję.
Umieranie. Kres naszych dni. Idiotyczny temat dla rozważań,
szczególnie ze starym człowiekiem. Mój Boże… ja
też się staję starym człowiekiem! Idę za mamą… do starości,
do śmierci. Mama opowiada coś o sąsiadce z naszego starego
domu, a ja nie słucham, pogrążony w nagłej refleksji.
Starzeję się jak moi rodzice! Tatko kiedyś był wielkim, czerstwym
chłopem, a po latach, gdy zobaczyłem go w szpitalu,
zdał mi się jak sucharek, taki… drobny, maleńki. (…)
Wieczorem zagadnąłem Kryśkę, o ten nagrobek gdy byliśmy sami.
– Daj spokój – ostudziła mnie szybko. – Nie naciskaj, bo
mama zaraz się poczuje w obowiązku wskoczyć do nowego
grobu, a tak, jakoś się trzyma. Daj spokój!"




poniedziałek, 20 października 2014

Co ma wspólnego nasze nowe logo z Czesławem Mozilem, Marią Peszek i innymi.

Wbrew pozorom wiele.
Czesław Mozil, a przed nim Maria Peszek, przed nią Dorota Masłowska i wielu innych, pisuje teksty dla myślących, a to u wielu ludzi komentujących ich twórczość cecha w zaniku. 
Zaraz, zaraz, zanim się niektórzy państwo poobrażają, chwila refleksji.
W dzisiejszych czasach mamy wszystko podane na tacy. Tak jak niemowlę schabowego w słoiczku – rozdrobniony ten schabowy na miał, żeby lekko połknąć. I podobnie podawane nam są wiadomości, rozrywka, symbole – wszystko już tak zmiksowane, żeby tylko łykać bez myślenia i fałdowania zwojów. Na lekcjach polskiego nasze (z mojego pokolenia) polonistki walczyły uparcie, żeby wyrobić w nas odruch myślenia, zastanawiania się, umiejętności interpretacji. Nie wszystko umiem interpretować – przyznaję ale przynajmniej staram się w przypadkach „głównych” – czyli na przykład gdy Czesław Mozil nagle zostaje publicznie zjechany za piosenkę. Idę z mety do tekstu, patrzę i zastanawiam się: za co?! Czyżby naprawdę kala własne gniazdo? Czytam, myślę i okazuje się, że jest tam głęboka, smutna ale dość prawdziwa myśl zaśpiewana jakby w imieniu tych, którzy wyjechali i być może muszą sobie dorobić jakąś ideologię do tego, że po studiach lepiej im jest na zmywaku. Grzech śpiewania, pisania w pierwszej osobie skutkuje niestety tym, że odbiorca idzie po linii najmniejszego oporu i myśli, że to wykonawca (pisarz) mówi za siebie.
Maria Peszek wzięła na siebie ataki po tym, jak zaśpiewała iż nie zamierza za Polskę, w dzisiejszych czasach, schodzić do kanałów i wykrwawiać się. I ma prawo tak myśleć. W dzisiejszych czasach „czerwonego guzika” – wojna „ludźmi” (mięsem armatnim) oznacza rzeź jak w Somalii i nikt, NIKT tego nie chce. Utrzymanie polskości dzisiaj nie wymaga krwi i umierania, a wręcz odwrotnie: życia i pracy. (płacenia podatków).
A co ma do tego logo?
No właśnie też chodzi o ten wysiłek, na który namawiano nas w szkole – myśl, a jak masz problem – zapytaj! Znajdź źródło, odpowiedź!
Swego czasu malarze impresjoniści dostali baty od krytyki i wielu konsumentów sztuki dotychczasowej za odejście od kanonu. Jakieś kropki?! Paćki?! I to ma być sztuka? Potem był Picasso i inni, np. Mirò – autor logo Hiszpanii, czy Dali (autor logo Chupa chups).
Czym jest logo/marka, a czym godło – trzeba znaleźć i poczytać, bo to nie są pojęcia tożsame. Pełnią różne funkcje. Nowe logo Polski znów budzi kontrowersje, głównie, że nieczytelne, że trzeba tłumaczyć. No a co szkodzi, gdy nie „widzimy” – zapytać? Pomyśleć? Poszukać wykładni? Potrzebujemy miałkiej papki? Kto z nas zinterpretuje natychmiast logo mercedesa? Apple’a, Hiszpanii?




Prawda, że trzeba poszukać? Zgodzić się że  - Aaaaaa, teraz już widzę! Ja poczytałam i sprężyna jest dla mnie czytelna. Ma ją czytać świat, a nie my i czyta!
Może przestać wreszcie marudzić? Bo jak tak dalej pójdzie logo Polski to będzie skwaszona mina Polaka z napisem: Nieeeeeeeeeeeeeeee.   

PS To logo Polski "spring into new" NIE jest robione za nasze pieniądze. Na nie złożyli się przedsiębiorcy. :-)
Miłego :-)



Mam i inną propozycję - czytelną tylko dla nas, Polaków ale ... czy o to chodzi, żeby świat tak nas postrzegał?   










wtorek, 14 października 2014

Promocja Kobiety Dojrzałej czy klapa?


Czas jakiś temu zmolestowała mnie pewna pani o bycie jurorką na gali Wyborów Miss po 50ce.
Już sama nazwa jest wykwitem dziwnego poczucia humoru, albo upartej niewiedzy czym słowo Miss jest. Miss to nastolatka, niezamężna młódka, Mistress to pani, bywa że mężatka, wdówka albo rozwódka. Kobieta dojrzała.
Wykwit słowny "Miss po 50ce" (nawiasem mówiąc kłania się ortografia) tłumaczony na polski "panienka po pięćdziesiątce" - musi budzić uśmieszek, który jest niefajny, bo kpiący.
Ale OK, czepiam się...

Ad rem:

Organizacyjnie - wielkie przedsięwzięcie i pani organizującej trzeba oddać to, że znalazła sponsorów i z pomocą rodziny (o tym jeszcze usłyszymy wielokrotnie) uczyniła tę galę w Warszawie, w nowym hotelu.

Gala.

Już początek mnie zmroził, choć owszem, jest scena i wybieg i krzesełka są, są te zaznaczone tylko dla jurorów - usiadłam.
Od czasu do czasu ktoś z organizatorów wypraszał z drugiego rzędu siadających tam ludzi tłumacząc że to dla mediów a i z pierwszego rzędu wzdłuż wybiegu też wypraszano tłumacząc, że to dla VIP-ów.
Żadnych oznaczeń, więc gdy po raz kolejny wypraszano ludzi którzy zajmowali owe miejsca - robiło się nieprzyjemnie. Ludzie mieli prawo się wściekać.
Kolejna rzecz, której nie umiem zaakceptować przy takich (ani innych) okazjach to nonszalancja z rozpoczęciem.
Czterdzieści (sic!) minut opóźnienia to dla mnie powód do wyjścia, ale Ania (koleżanka jurorka, o wiele dłużej działająca w temacie, w Fundacji Generacja, zajmującej się dojrzałymi ludźmi), usadziła mnie przypominając, że jesteśmy tu dla zestresowanych uczestniczek. OK. Racja.
Jak słusznie zauważył - za Kazimierzem Rudzkim - nad wyraz inteligentny i ogarnięty konferansjer pan Ryszard Rembiszewski: improwizacja jest na scenie dopuszczalna pod warunkiem, że jest starannie przygotowana. Musiał niestety imrowizować bez przygotowania bo tego .... nie było. 
Śmiem się wymądrzać, bo przez kilka lat miałam możliwość obserwowania z bliska końcowych przygotowań do gali Wyborów Miss Polonia. (tych z lat '80) i wiem, jak ważną rzeczą jest dogranie każdego szczegółu, najbardziej banalnego nawet a też przewidywanie ewentualnych wpadek.
Przygotowanie musi być profesjonalne.

Potrzebne są pieniądze na turnusy czyli treningi. Bez tego ani rusz, bo nikt nas przecież nie uczy ruchu scenicznego a to jest w takich sytuacjach podstawa.
Elwira Kowalska stanęła na przysłowiowych rzęsach i zrobiła ile mogła, panie też starały się bardzo, ale nadal ruch sceniczny pozostawiał wiele do życzenia. Tu potrzeba czasu i ćwiczeń (nie kilkunastu godzin!), żeby panie nie wypadły niezręcznie, sztucznie, żeby było profesjonalnie a nie prowincjonalnie.
Oczywiście można, jak to wielu Polaków robi - od reżyserów po polityków - machnąć ręką na zasadzie "ojtamojtam", ale lubię gdy równa się do najlepszych. To dobry kierunek a "ojtamojtam" dobre jest w domu, gdy synek zapomniał tekstu deklamując wierszyk dla babci.

Wielce zdziwił mnie wybór jurorów czyli nas.
Ktoś mnie zagadnął:
- Nie wie pani wg jakiego klucza nas zebrano?
Odpowiedziałam, że bez kluczy, z łapanki. Bo jak inaczej wyjaśnić, że jurorom ojcował... Andrzej Supron, zapaśnik, jak dla mnie postać niehalo po jego bardzo niezręcznych homofobicznych wypowiedziach telewizyjnych (uznanych za skandal). A skąd niby to znawca kobiet? Że się ożenił niedawno? A! Zasponsorował siłownię dla uczestniczek! Jesteśmy w domu.
Również zasiadające w jury panie projektantki, które szyły (wypożyczyły) swoje stroje na scenę, znały panie ubiegające się o wiele dłużej i już zdążyły sobie wyrobić zdanie o uczestniczkach, więc ani ich spojrzenie nie było świeże ani oceny bezstronne. Raczej miały już swoje mocne typy mówiąc wprost, że ta pani jest OK., a tamta nie. Ustawka?
Zadziwił mnie także otrzymany formularz, z którego wynikało, że mamy okrasić każdą panią jakimś tytułem Miss: Miss koleżeńskości, Miss natury, Miss etyki, Miss tolerancji, Miss dobrego balansu (?), jeszcze inne dziwne i trudne do zapamiętania "Miss....". Razem 26! Każda miałą dostać tytuł. Nie mamy do czynienia z przedszkolakami, które się popłaczą, wybory to wybory. Nie każda pani MUSI mieć tytuł.
SKĄD mamy my, jurorzy, wiedzieć, która pani jest koleżeńska, która zbalansowana?!

Wracam do wieczoru.
Na takiej gali gospodyni, organizatorka, powinna być niemal niewidoczna. Jest osobą, która jest, ale jakby jej nie było (tak powinno być) - jest za to konferansjer - osoba prowadząca galę. Nie łapany w ostatniej chwili, ale mający czas na zapoznanie się z uczestniczkami a nade wszystko szczegółami i detalami istotnymi w zapowiedziach.
Ryszard Rembiszewski, jak zawsze profesjonalista, stanął na wysokości zadania. Starał się ze wszech miar prowadzić galę gładko, ale nie dało się... Uważam za wielką niezręczność wtrącanie się pani organizatorki w wypowiedzi konferansjera, bo to pokazuje poziom nieprzygotowania materiałów dla niego.
NIGDZIE, ani na polskim konkursie Miss Polonia ani na zachodnich nie ma takiego obyczaju, by konferansjer na scenie był poprawiany i mitygowany! Faux pas!
Pominę już fakt, że co chwilę słyszeliśmy jak to pani jest wdzięczna za współpracę a to mamusi, a to córce i synowi, a to przyjaciółce, która napisała słowa którejś z piosenek, a to koleżankom...
Co to jest?! Totalny brak profesjonalizmu, najoględniej mówiąc. Świetnie, że ją wspierali i pomagali ale akcentowanie tego po wielekroć było żenujące a już wystąpienie w sukience wełnianej dzianej ręcznie z tekstem "mamusia mi ją zrobiła", co wymusiło oklaski (bo jak inaczej reagować na takie coś), to już co najmniej dziwne jest i tak to zostawmy z powodu ogólnopolskiego szacunku dla matek.
Na żadnej poważnej imprezie nie słyszałam tylu wtrętów że córka, że syn, że moja przyjaciółka, kolega pomógł etc., etc. - bo prosta zasada elegancji i biznesu mówi, że nawet jeśli głównie rodzina dźwiga ciężar organizacji imprezy, nie zaznacza się tego. To nie są imieniny u cioci Józi...

Wreszcie coś, czego już nie łykam zupełnie, nie rozumiem, nie łapię.
Pani organizatorka przebiera się po raz trzeci tego wieczoru (?) tym razem w suknię wieczorową! Bardzo wykwintną, z falbanami etc. i już do końca wieczoru występuje... bez pantofli. Paraduje po scenie (przerywając konferansjerowi co chwila) bez obuwia za to w... rajstopach! PODOBNO miał to być przytyk do kogoś, kto nie zasponsorował szpilek. ... ?
Czym innym jest tańcząca boso (i bez rajstop!) Kayah na swoim występie, czy Cezaria Evora - to ich styl i image sceniczny a czym innym gospodyni wieczoru człapiąca w samych rajtkach do eleganckiej kiecy po scenie w obecności bajecznie odstrzelonych do finału pań.

Narada jurorów:
Okazało się, że te tam różne Miss tolerancji i Miss uśmiechu - panie same sobie przyznały nawzajem! Nikt nas nie poinformował. Ale podczas ogłaszania werdyktu pani organizująca upierała się, że to... jurorzy przyznawali owe tytuły - śródtytuły. Wpadka, konfabulacja, czyli zwyczajna nieprawda? Fuj!
A już absolutnie jestem zdumiona zdaniem pani organizatorki rzuconym ze sceny, że „(…)kobieta po pięćdziesiątce kopniakiem (czy jakoś tak) otwiera sobie drzwi do …” (tu stłumił jej zapędy i język pan konferansjer w lot wyczuwając, że to zbyt aroganckie).
Kopniakiem? … Drzwi? Co za retoryka.  


Reasumując:
Takie imprezy to bardzo delikatna materia. 
Bardzo cieniutka linia, cienka jak nić babiego lata, oddziela takie przedsięwzięcia od śmieszności, od niskiego poziomu. Trzeba bardzo uważać, trzeba trzymać klasę i wysoki poziom.
Nad kobietami startującymi w wyborach piękności na świecie czuwają specjaliści: od wizerunku, od elegancji zachowania, ruchu etc. W konkursach Miss International, Miss World są ścisłe wytyczne co do tego, jaki charakter ma mieć impreza, jak mają się prezentować medialnie kobiety.
Scena, reflektory, kamery i tak łatwo o potknięcie, o niezręczność czy śmieszność, która młodym pannom może ewentualnie dodać uroku, ale dojrzałe panie muszą się śmieszności i niezręczności wystrzegać, więc trzeba je chronić przed wpadkami.
Taki to już czas, że my, kobiety dojrzałe jesteśmy ostro i surowo postrzegane, oceniane. I tak mamy z tym problem, bo kobiety dojrzałe nie są pupilkami mediów, za to łatwym celem kąśliwych komentatorów.
Nie wystarczy mówić ze sceny, że "nie oceniamy piękna zewnętrznego tylko to wewnętrzne i siłę kobiecą itp.", bo to tylko słowa, a de facto publiczność i my, jurorzy, widzieliśmy tylko panie w ich strojach, makijażu i ruchu, siłą rzeczy ocenialiśmy… zewnętrzność.
Czyli idea szczytna ale będzie miała sens jeśli ktoś profesjonalnie się za to weźmie i poprowadzi całość, może jednak nie na bosaka z udziałem cioci, wnuczki, syna i przyjaciółki lecz za pomocą zawodowców z szołbiznesu. Ten ktoś nie będzie na scenie upominał profesjonalisty prowadzącego galę jak upiorna mamusia szturchająca publicznie dziecko, która uważa, że gdy tego nie zrobi - nie zaistnieje ona jako matka.
Wszyscy wiedzieli, że Miss World jest w rękach rodziny Morley, ale na scenie mowy o tym nie było. Jak to się mówi full profeska czyli elegancja, klasa, klasa i jeszcze raz pieniądze, a za nimi - sale ćwiczeń, dykcji, opieka fachowców. 
Dopiero potem pawie pióra. Amen.

PS. Mam nadzieję że Panie występujące, nie wezmą mi za złe krytycznego głosu, bo on odnosi się wyłącznie do organizacji a nie samych Pań. Im gratuluję odwagi i determinacji. Mam nadzieję że jeśli idea promocji kobiet dojrzałych będzie miała swój dalszy ciąg, będzie realizowana z należytym szacunkiem, profesjonalizmem i profesjonalistami, bez wpadek, „wytycznych dla jury” i biegania po scenie boso.   

PSS Oczywiście wiem, że się narażę i będę wyklęta za ten tekst, bo nie śpiewam hymnów.
Zbyt mocno leży mi na sercu promocja dojrzałych kobiet, i jednocześnie wiem, jak NIE powinna wyglądać. Wiem, że promocję dojrzałości  można robić  w nieco innym kierunku i w inny sposób.
Bez kopa w drzwi.