Pocięci

Pocięci – dobrze napisałam. Nie „poczęci” i nie „posiekani”, pocięci. My jesteśmy pocięci, jako społeczeństwo. Od dawna, jak i inne społeczeństwa zapewne, bo kiedyś podczas nierówności klasowych też cięcie szło wzdłuż zasobności, szlachectwa, wyznania…

Jakoś tak mi się wydawało, że to powoli zarasta, że już normalniejemy i te podziały nie są ważne choć przecież różnimy się majątkiem, wyznaniem a po szlachectwie zostały nam herbarze w szafie i sygnet po dziadku. Błękitem krwi nikt dzisiaj na poważnie nie szpanuje.

I tak już miało być fajnie – dużo się mówiło o wolności wyznania, o równości i solidarności, wolności wypowiedzi, sumienia etc., etc…

Dzisiaj ze smutkiem patrzę jak skorodowaliśmy – jak mocno jesteśmy podzieleni – krzyżem, Smoleńskiem, medycyną (de facto poglądami na nowości) i jak dalej pęka między nami to co nie powinno pękać.
Różnica zdań już bywa powodem do ustawienia jakiegoś płotu, wywalania z  grona znajomych.
Róznica zdań na często dość banalne tematy.

Czas jakiś temu wypowiedziałam się publicznie o sklepie, o którym też wypowiedzieli się wszyscy z branży. I to też był znakomity powód do tego żeby środowisko podzieliło się na tych, którym sklep jest wstrętny, na tych obojętnych a też takich którzy akceptują, że jest taki a nie inny i z asortymentem różnorakim. To kwestia de gustibus a także sprytnej manipulacji dziennikarza, który zbierając opinie (pochwalne) zbierał te opinie w sposób bardzo... współczesny, czyli „to jutro idzie do druku, więc autoryzacji nie przewidujemy”. Wyjaśniła to dobrze Krystyna Kofta w publicznym mailu odpowiadającym na mail Jacka Dehnela ( w którym pytał Krysię co miała na myśli i czemu się tak a nie inaczej wypowiedziała), jakby tłumacząc się mu z tego, jak została zmanipulowana. Obie jesteśmy w podobnym wieku, przyzwyczajone do innego poziomu dziennikarstwa a młody (dość młody) Jacek Dehnel urodził się już w innych czasach i doskonale chyba wie, jak działają współcześni zjadliwi dziennikarze, którzy nie mają zasad ale mają wyznaczony cel i stojącą za tym kasę. Tak czy inaczej nadal Dehnel pozostaje z Krystyną Koftą w najnormalniejszych stosunkach, ani jej nie złajał ani nie usunął ze znajomych z Fb. Widać można…

To zresztą mniej ważne. Wypowiedź dotyczyła sklepu, sprawa dyskusyjna, godna faktycznie obgadania, bo nie o rybny sklep idzie a o sklep z szerszym zapleczem (powiedzmy to - kontrowersyjny sklep z książkami), który – jak wspomniałam – od dawna mąci w branży. Mniej to dotyczy literatów a znacznie bardziej milczących w tej sprawie (?) wydawców, którzy w pierwszym rzędzie powinni o owym sklepie pogadać.

Tak czy siak dyskusja się wzmogła a ja zostałam wywołana publicznie do tablicy w tej właśnie sprawie. I nie byłoby w tym niczego nienormalnego, od dawna wdałam się, niestety, w jakieś rozmowy publiczne o branży. Gadać, spierać się rzecz ludzka, nawet można mieć skrajnie inne zdania ale, jak napisałam, jestem z tego pokolenia, które nie było kiedyś aż tak pocięte, owszem różniliśmy się zdaniami ale umieliśmy siedzieć przy jednym stole, poróżnieni na chwilę znów wypijaliśmy na zgodę, przyjaźniliśmy, kolegowaliśmy etc…

Ale to już było i nie wróci więcej (obawiam się).

Jakież było moje pierwsze zdumienie, gdy zamieściłam na swoim „wallu” jakiś obrazek ze śmiesznym hasełkiem drogą udostępnienia (fejsbukowicze wiedzą co to jest, to rodzaj wytnij – wklej) z profilu Janusza Palikota. I mój fajny i niegłupi znajomy nagle napisał do mnie suchą wiadomość, że ... skreśla mnie z grona znajomych, bo on Palikota nie toleruje.

To był pierwszy kopniak. Nie, nie zdziwienie – kopniak. Jakby mnie on, znajomy, całkiem przecież miły, fajny facet, kopnął brutalnie.

Daj spokój, powiedział mąż, ludzie sami sobie dają świadectwo małości, daj spokój.

Drugie zdziwienie to owa rozmowa (szeroka, bo objęła jak napisałam pół branży) o owym sklepie. Moja bliska znajoma z branży, a jakże uważająca się za znawczynię tematu i  deklarująca wielką sympatię dla mojej skromnej osoby nagle wystąpiła z paluszkiem skierowanym na mnie, natupała, rozmawiając ze mną (publicznie) tonem wzburzonej pani wychowawczyni i dała mi do zrozumienia, jak bardzo ją zawiodłam. Koniec znajomości!

I tym razem mąż wypowiedział zdanie niepocieszające ale prawdziwe – „Naturalna selekcja, daj spokój”.

Myślę i nadziwić się nie mogę.