Chochoł, czyli rozmówki w Necie.

Używam czasem angielskiego zwrotu: straw – man argument, czyli „chocholi argument”. W tłumaczeniu niebezpośrednim, to zwyczajne nasze „wciskanie dziecka do brzucha” (taki idiom). Częste bardzo w komentarzach w Necie, czyli niedoczytanie tekstu prawidłowo, czytanie już z (zazwyczaj) negatywnym nastawieniem, żeby jak najprędzej walnąć swoje, które ma w zamiarze powalenie autora tekstu jednym kopem.

Bardzo częstym zabiegiem jest budowanie komentarza z nieistniejących w tekście tez, (straw – man agument odnoszenie się do własnych projekcji) albo tez wykoślawionych przez komentującego – tylko po, to żeby móc walnąć swój ostry i depczący autora komentarz. Do tego jeszcze ulubiona broń niektórych komentatorów – wycieczki ad personam, jakieś sugestie w stylu a „ty jesteś gruba, brzydka, i nie masz męża”. W zamiarze – cios w podbrzusze i powalenie na glebę.

Żałosnym i częstym zabiegiem jest też skakanie po skrajnościach. Dość typowe u nastolatków, żenujące u dorosłych a zdawałoby się myślących ludzi. Np. Na mój żal, że współczesne media zalewają nam dramatami, łzami i smutkiem, komentator (specjalista od wywalania wszystkiego w kosmos) pisze z jawną agresją: „no, to się przełącz na Disney Channel!” „Jedz watę cukrową” itp. Nie ma na to odpowiedzi, bo z rozemocjonowanymi agresorami nie ma dyskusji.

Także udawanie troski, czyli argumenty w stylu „a w Ameryce biją Murzynów”, „domagasz się piękna w literaturze, a Syryjczycy (Żydzi, Palestyńczycy, etc, etc) cierpią z powodu wojny” zwala z nóg jak nieświeże powietrze. To też jest rodzaj straw man argument czyli demagogia i walenie na oślep argumentami nie z tej bajki

Hejterstwo to nic innego jak pogłębiona o totalne chamstwo metoda opisana przez Schopenhauera:

– Wyprowadzić przeciwnika dyskusji z równowagi (przez bezczelne zachowanie względem niego), gdyż zdenerwowany nie będzie w stanie wszystkiego przemyśleć i dopilnować. Przykład: „ swoim minimóżdzkiem nie jesteś w stanie ogarnąć…”. Czy też zgrabne: „Pani twórczość nadaje się co najwyżej do zamkowej toalety, by umilać damom defekację.” – merytoryczne i eleganckie, doprawdy! Albo pod zdjęciem faktycznie pięknej aktorki: „Ta baba ma być ładna? Ma wykręcone giczoły i pryszcze i jeszcze włosy jak mietła, a sukienka – tylko do pasania krów!”. Znamy? Znaaaamy!

Czasami faktycznie autor uprasza o przeczytanie tekstu źródłowego raz jeszcze – gdy komentator ewidentnie błądzi, ale to też bywa tani chwyt niby grzecznych respondentów: „czytaj ze zrozumieniem!”. To bywa obraźliwie, zwłaszcza wtedy, gdy faktycznie trzymamy się tematu ale mamy inne zdanie. Ale bywa że nie… Wtedy owa porada ma swoje uzasadnienie, bo sami czasem na własne potrzeby tworzymy owego chochoła nieświadomie, dywagujemy odchodząc od tematu czując, że tu, na nowym gruncie będzie lepiej. (czyli dywersja – odskakiwane na zupełnie innych teren tematyczny i wprowadzanie nowego wątku, z którym poradzimy sobie lepiej).

Grzechem też jest kompletna niechęć do podpisania „protokołu rozbieżności” – gdy ma się różne zdania na jakiś temat. Zarzucanie autorowi tekstu, że nie powinien się wypowiadać, zwłaszcza gdy atakujący ma inne zdanie.

Typowy przykład to jakieś teksty o prezydencie miasta, o szóstoklasistach, o czymkolwiek, co akurat dzisiaj budzi fale kontrowersji. Nawet wśród bliskich znajomych, jak się ma inne zdanie – jest się narażonym na takie właśnie zabiegi w dyskusji, jak jechanie ad personam, demagogia, czy skakanie po ekstremach dla skontrowania rozmówcy za wszelką cenę o nie przyznania mu prawa do własnego zdania.

O, tak... A jak jeszcze komentatorzy nie znają prawdy (nie zadali sobie trudu i nie sprawdzili u źródeł) i szermują domysłami jako faktami to już się robi nieśmiesznie. Jak wtedy, gdy ludziska utożsamiają np. moją książkę z serialem i zarzucają mi jego płytkość i „mydełko”. Trzeba się było pofatygować i poczytać – z serialem wzięłam swego czasu rozwód i wycofałam nazwisko, skoro była to „radosna twórczość osób”(którym PR – u robić nie zamierzam). Cóż TVP – kolos i monopolista ma wielka siłę, a ja z wiatrakami walczyć nie umiałam, nie chciałam. W końcu film się wielu podobał, więc o, co drzeć szaty?

I tylko jedna osoba, znana i poważana, przeprosiła mnie za tę niezręczność – gdy skrytykowała serial i przypisała mi tę krytykę jako autorce… scenariusza. Można!

Kłania się Schopenhauer jako żywo!

W swojej pracy o erystyce, przytacza swoje znane pesymistyczne argumenty co do ludzkiej natury – ludzie są z natury źli, nieuczciwi, próżni i gadatliwi. 

Hmmm, smutne ale nie pozbawione prawdy!

Dużo się nauczyłam na Fb. Tak dużo, że śmiem twierdzić, iż w szkole na języku polskim powinna być jakaś część o prowadzeniu rozmów w sieci ze szczególnym uwzględnieniem zasad normalnej dyskusji. A termin: trollowanie, dywagacja (czyli odbieganie od tematu, nie mylić z dygresją, czyli celowym odskoczeniem od tematu żeby zilustrować sam temat) i stworzenie chochoła (straw man argument), i nade wszystko praca samego Schopenhauera (powiedzmy w liceum) – powinny być tematem klasówek.

Może byłoby sensowniej w sieci, mniej napaści, chamstwa a więcej dyskusji na temat?