Kocham Cię życie.

Nareszcie jest z nami. Dał się namówić i Siwy przywiózł go.

I jestem z nimi.

Tatko Siwego ma 90 lat. Odejście (nigdy nie mówi śmierć) żony załamała Go ale nie zabiła, On nadal żyje bo ma fantastycznie opiekujące się nim wnuki i córkę w swojej miejscowości. Siwy daleko, więc ze starszym widywali się sporadycznie. Nie było sprzyjających okoliczności, nieważne.

Teraz nareszcie są ze sobą niespiesznie, serdecznie, blisko.

Chodzą na spacery, robią razem zakupy, wspominają gadają, gadają…

Ja jestem potrzebna jako kucharka i „otoczka cieplna” i staram się być za kulisami. To jest ich bycie razem – moje występy niepotrzebne.

Z radością pitraszę, i gdzieś się tam pałętam, a oni wreszcie z pełną świadomością i zapasem czasu – rozmawiają.

Wczoraj na przykład, Siwy z Tatą rysowali i spisywali najdokładniej jak się da, drzewo genealogiczne. Jakie to ciekawe!

Tata opowiadał dużo – jaki ma jasny stan umysłu! Jakie wyraźne wspomnienia, jaka pamięć do dat, i do tego też poczucie humoru!

Opowiada o rodzinie – licznej i poplątanej. Słucham. Z lekka zazdrością, że ja jedynaczka, że w moim domu tylko dwójka dzieci, a ich – sześcioro, niżej ośmioro i jak to było w domu, kto komu pomagał, jak się rozkładały obowiązki, jaka była zabawa, koleje losu… Jakbym czytała i oglądała obrazki w sepii.

Tatko jest bardzo zdyscyplinowany – wnuczka młoda pani doktor nauczyła Go, że ciało i umysł, zwłaszcza stare, trzeba ćwiczyć, dlatego tatko spaceruje kilka razy dziennie, a tu podoba Mu się rześkość powietrza, cisza łąk i spokój lasów.

Umysł ćwiczy nawet sam – rozwiązuje z zapałem krzyżówki. Wzruszają mnie koślawe litery stawiane drżąca ręką. Czasem rzuca pytanie:

- Małgosiu, dziecko, Kubasińska to jak miała na imię?

- Mira, tato.

„Dziecko” – pięknie to brzmi. Ja, pięćdziesięcioletnia plus kobieta – babka, a tu „dziecko”. Nie mam już rodziców z żadnej strony a tu mój przyszywany teść mówi do mnie „dziecko”. Rzadko, bo jest też galantem i unika „dzieckowania” dorosłej kobiecie, ale zdarzyło się a mnie – radość! Galant w zachowaniu, uprzejmość ma we krwi. Codziennie zakłada krawat. Nawet do ciepłych koszul o domowym charakterze. Żadnych rozlazłych dresów!

- … a marka słodyczy, mam wszystkie litery oprócz pierwszej …azer.

- Fazer – odpowiadam wcale nie tak mądra, tylko szybko sprawdzająca w Necie.

Choć i Net tatkowi nie obcy, chętnie na skype rozmawia z wnukiem mieszkającym daleko. Układa wirtualne pasjanse…

Dla nas trzyma się życia. Dla nas, bo za żoną tęskni bardzo. „Zostawiła mnie tu nie wiem czemu” – mówi z wyrzutem.

I nie wiem – wierzy, czy nie wierzy, że się spotkają?

Wiara w takie spotkanie daje siłę. Wiem, Tato.