Nie mam pomysłu ma noworoczny tekst

...może coś o przyjaźni? Czasem je tracimy i wydaje nam się że świat się zawalił, a tu ... nie.

"Kochana Moja Rozmowa przez ocean" - tekst mojej córki.. 


    Mamuś!

Straciłam w życiu dwie wielkie przyjaźnie, które

miały być po sam grób i wsze czasy. Jedna zaczęła się

w podstawówce, druga grubo po studiach, więc jak

widać nie ma reguły co do tego, kiedy zostały nawiązane.

Przyjaźń jest związkiem dwojga ludzi i jak związek

należy ją traktować – jako taka wymaga pewnego

rodzaju „chemii” na początku, wspólnych pasji lub

choćby hobby w trakcie − jakiegoś punktu stycznego,

dobrze rozumianej wierności oraz obustronności

i równowagi we wkładzie. Mam w swoim życiu dwie

czy trzy takie osoby, które mogę nazwać przyjaciółmi,

z którymi widuję się, a nawet tylko kontaktuję, raz

czy dwa razy w roku. Przyjaźń działa, bo i mnie, i im

taka częstotliwość odpowiada – nie jesteśmy o siebie

zazdrośni, dajemy sobie przestrzeń, a kiedy już się zetkniemy,

nie możemy się rozstać przez cztery, pięć godzin.

A potem znów pół roku przerwy. Z inną przyjaciółką

SMS-ujemy z każdym newsem i ważniejszym

przemyśleniem. Kiedy nie mamy kontaktu przez parę

dni, któraś zawsze wyśle „żądanie raportu” – i z tym

też nam obu dobrze! Z kolejną przyjaciółką wciąż się

na siebie obrażamy i boczymy, ona, że ja się znów nie

odzywam, ja, że jak już się odezwę, to ona „nie chce

o tym rozmawiać”. Tak to już jest z chemią, że na różne

pierwiastki reagujemy różnie. Czasem wybuchowo,

czasem obojętnie, czasem inhibitująco, czasem

aktywizująco. Taki lajf, jak to się mówi.

Ale prawdą jest, że z wiekiem do przyjaźni mam

stosunek coraz ostrożniejszy. Często dana znajomość

zaczyna się pięknie i ekscytująco, ale prędzej czy później

drogi albo poglądy się rozchodzą i trzeba na sprawie

położyć krzyżyk. Jeśli gra jest warta świeczki, znajomość

utrzyma się dłużej, choćbym zmieniła pracę,

miasto lub wyznanie religijne – bywało i tak.

Często jednak z daną osobą bardzo dużo łączy

mnie na jednej tylko płaszczyźnie, a przy zmianie

tej płaszczyzny nagle robi się niezręcznie i brakuje

tematów. Ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem.

Kiedyś gdzieś usłyszałam, że spotykamy ludzi

na dany moment życia i myślę, że ma to sens. Nie

dlatego, że ludzie są szybko zbywalni i wymienni –

nie, nie. To my się zmieniamy, choć często sami nie jesteśmy

nawet w stanie tego zarejestrować. Zmieniają

się nam priorytety, sposób spędzania wolnego czasu,

podejście do pewnych spraw, tempo i tryb życia oraz

milion pięćset innych czynników. Jeśli masz szczęście,

naprawdę wielkie szczęście, to ta jedna przyjaciółka

zmieniać się będzie razem z Tobą na równoległej trajektorii

w podobnym postępie i kierunku – i znów,

statystycznie jest na to przecież jakaś szansa, taka

sama jak spotkanie miłości na całe życie. Twoja druga

połówka – tylko trochę innego typu. Ech, marzenie…

A wracając – ludzie na dany moment. Każdy z nas

przecież ma lub miał, jak sama piszesz, najlepszą kumpelę

z ławki, super koleżankę „od papierosa” w biurze,

ulubioną sąsiadkę, tę z trzeciego piętra. I w danej okoliczności,

chwili dłuższej czy krótszej, ta osoba była

nam najbliższą na świecie, powiernikiem, doradcą

i podporą. Aż skończyłyśmy podstawówkę, rzuciłyśmy

palenie, zmieniłyśmy pracę lub przeprowadziłyśmy

się na inne osiedle, a twarz się rozmyła w pamięci

za obopólną zgodą i przyzwoleniem. I wiesz co,

nazwij mnie cyniczną, ale dla mnie to jest OK! Myślę,

że to normalne, naturalne i nieuniknione.

Można tu oczywiście debatować nad użyciem słowa

„przyjaciel” – dla mnie kiedyś było to słowo wielkie

i ważne, jak „miłość”. Nie używałam go nadmiernie,

nie szastałam, uważałam, cedziłam i selekcjonowałam.

Ale zmieniłam się, Mamuś, wiesz? W moim życiu

zaczęło się pojawiać z czasem całe mnóstwo miłości,

nie tylko tej przez duże „M”, do moich mężczyzn

czy kochanków, ale i przez mniejsze „m”. Miłości takiej

generalnej (tak to zdefiniowałam) do rodziny, do

przyjaciół, do rodziny moich przyjaciół czy rodziny

moich mężczyzn, do miejsc, do zwierząt, choć nikt mi

nie wierzył, że kochałam ślimaka. I tak samo wokół

mnie jest dużo przyjaźni, nawet jeśli niektóre z nich

mają krótki termin przydatności.

Oczywiście, że chciałabym mieć przyjaciółkę taką

na śmierć i życie, jak na filmach. Najlepiej całą grupkę,

jak u Bridget Jones, Carrie Bradshaw z Seksu w wielkim

mieście czy jak u Przyjaciół, taką, która zawsze jest

pod telefonem, zawsze przyjedzie, pocieszy, pomoże,

wesprze, a na koniec razem się upijemy na wesoło.

Mam moją grupkę, ale w rzeczywistości choćby

najwierniejsza grupka ma zawsze jakieś swoje życie,

swoje dramaty, migreny, ciąże, kredyty i nie zawsze są

w stanie podźwignąć cię z podłogi. I to też jest OK,

trzeba tylko zdać sobie z tego sprawę, żeby potem nie

było bolesnych rozczarowań i wypominań. „Im mniej

od ludzi oczekujesz, tym mniej doświadczysz rozczarowań”

to kolejna złota myśl, którą wzięłam sobie

ostatnio do serca. Przecież same nie lubimy, kiedy ktoś

od nas czegoś oczekuje, prawda? Nikt nie lubi presji,

żeby musieć, żeby należało, żeby wymagane było.

To tylko rodzi frustrację, i to najczęściej z obu stron.

O ile przyjemniej jest mile kogoś zaskoczyć, a potem

rozkoszować się radością zaskoczonego oraz własną

„zajebistością” (ups, sorry). Cenię to w przyjaźni – nie chcę, aby

mój związek z kimkolwiek był ciężką pracą. Lubię,

kiedy pewne kwestie przychodzą naturalnie, z lekkością

i przynoszą wszystkim zaangażowanym szczęście

lub chociaż mały uśmiech na twarzy.

A tak z zupełnie innej beczki, to właśnie mi się

przypomniał jeden z ulubionych moich filmów

o przyjaźni – Dwóch zgryźliwych tetryków. Aż chyba

sobie dziś obejrzę! Pamiętasz? Zastanawiałyśmy się

kiedyś, czy wzorowani byli na tych dwóch złośliwych

dziadkach z Muppet Show. A może nie? To chyba po

prostu też taki archetyp przyjaźni, zwłaszcza męskiej

– dogryźć sobie, dokopać nieco, wyszydzić przy

wszystkich, a potem razem iść na ryby. Wielu facetów

ma w swojej przyjaźni właśnie tę cudowną lekkość,

nieskażoną fochami, pretensjami i zawiścią, dzięki

czemu dużo łatwiej radzą sobie z konfliktami i są bardziej

odporni na zmiany życiowe. No, ale chłopem nie

jestem, to co ja tam wiem… A teraz, jak to się drzewiej

mawiało – idę na telewizję!

B.