Charlottka z decybelami.

Jako najprawdziwsza dinka (rodzaj żeński od dinozaura) pojechałam z moim Siwym na Koncert Dinozaurów Rock’a do Doliny Charlotty. Jedni mają swoją Dolinę Krzemową, inni Dolinę Charlotty. To już uznana scena spotkań muzyczno-teatralnych nad morzem, choć z samej doliny nad morze jest kawałek, ale Ustka, Słupsk, to wszak miasta nadmorskiego wypoczynku, a hotel i amfiteatr to atrakcja wakacyjna nie do pogardzenia. Tak czy siak, w sezonie dzieje się tu i teatralnie, i muzycznie. Dolina się rozrasta i rozwija. Przybywa miejsc siedzących, są wielkie ekrany, ładnie też są zagospodarowane zakątki kulinarne z karkówką żurkiem, kiełbasą i piwem, i tylko patrzeć przyjemnych toalet, chociaż na tymczasowy rządek czystych Toi-Toi narzekać nie sposób.

Co roku spotykają się tu latem dinozaury i to nie tylko na scenie ale przede wszystkim na widowni. Tym razem z okazji urodzin Siwego, zafundowaliśmy sobie i dzieciakom koncert Budki Suflera i Uriah Heep – legendy lat 70. Supprotem był zespół Złe Psy. OK, czy ja co mówię?

Budka wystąpiła jako pierwsza. Zachowała swą szlachetność i wie, że na TAKI koncert przychodzi niegdysiejsza młodzież, która chce posłuchać niegdysiejszej muzyki. I chłopaki dali nam swoje kawałki progresywnego rocka, bez współczesnych komercyjnych kawałków typu „Bo do tanga trzeba dwojga”, czy „Bal wszystkich świętych” (Dobre kawałki, ale nie na ten koncert). Nie było też słynnej „Jolki”, za to dostaliśmy dobre, mocne songi, kawałki z doskonałymi tekstami i potężnym, choć dla niektórych trudnym głosem Krzysztofa Cugowskiego. On sam od dawna zachowuje na scenie znakomity umiar w ekspresji. Głos tak, szał – nie. Nie sposób wspomnieć o młodym narybku Budki Suflera, bo starzy „wyjadacze” to przecież legenda i trzon, ale od jakiegoś czasu gra z nimi dość młody gitarzysta Łukasz Pilch. Ale za to jak gra! Nie mam zamiaru opisywać gry na gitarze, bo to jakby opisywać smak albo zapach. Trzeba na niego po prostu nastawić ucho! Iść na koncert.

Uriah Heep poczęstowali nas swoim dość nowym łomotem, znaczy repertuarem, stanowczo zbyt głośnym i brzmiącym bardziej niestety jak bombardowanie Drezna, niż ich stare, dobre przeboje. Mojego zachwytu nie wzbudzili, a kilkanaście osób wraz z nami wyszło, chociaż już spod samochodu usłyszeliśmy Gypsy Queen. Nie wróciliśmy. Trzymają się znakomicie, zresztą jak my wszyscy młodzi z tamtych lat. I to właściwie wzięło mnie na tym koncercie najbardziej. Ze wzruszeniem obserwowałam młodzież tam obecną! Zupełnie młodzi ludzie, niektórzy nawet mają na głowie te same włosy, za które matka, ojciec i dyrektor ganiali ich do fryzjera. Dzisiaj one siwe, związane w cienki kucyk, ale jak się jest rockmanem to całą gębą! Inni wyłysieli, przytyli, albo mają zmarszczki jak dziadkowie, no bo pewnie już nimi są! Dziewczyny to już całkiem inne! Poskracały włosy, pofarbowały, straciły dawne figury, nie noszą już „miniówek” i rozszerzanych jeansów, kolorowych drewniaczków, brylków „lenonek”. Noszą za to optyczne okulary, mają menopauzę albo są już po ale… to stale my! Młodzi z lat siedemdziesiątych! Dzisiaj, na tym koncercie to nawet młodsi niż zazwyczaj!

I tylko zdziwiło mnie to, że nie umiemy się przyznać publicznie, że było… ZA GŁOŚNO. Są pewne progi hałasu, kiedy basy uderzają fizycznie w uszy i w klatkę piersiową zbyt mocno, wyczuwalnie, i kiedy umysł chcący słuchać rock’a ogania się jak od natrętnej muchy od myśli: „Kurcze, mogliby ściszyć, a i tak by nieźle dawało”.

Wykonawcy stoją za wzmacniaczami – nie słyszą tego aż tak, a my, odbiorcy czujemy fale uderzeń. Zresztą ów koncert był bardzo dobrze słyszalny u znajomych na działce 5 km dalej! Przez pola i lasy! Wyszłam zahukana, zbita dosłownie, basami, wzmacniaczami, które zamiast dać czadu, stłukły mnie aż do fizycznego bólu. Po, licho?

Prywatna prośba do życia:

Poszłabym z Siwym na taki sam koncert jaki dał Dawid Gilmore w Royal Festiwal Hall w Londynie (nagranie „In Concert”), na nostalgiczny koncert Paula Mc Cartney’a, szalonej, znakomitej Tiny Tuner (wiem, wiem, już nie występuje), może się uda?

A na razie przed nami, w listopadzie, cichszy znacznie koncert Jaromira Nohavicy. Ale to już zupełnie inna bajka…

Młody narybek Budki Suflera – absolutnie rewelacyjny Łukasz Pilch.

Fot. Michał Kondas, www.fotoekspresja.pl