Resume

Czytam i czytam i fajnie, że wreszcie jakaś rozmowa, a nie połajanki i pogarda. To niestety u nas częste – sukces staje się solą w oku bliźniego. Już się naczytałam kim jestem i w jakim kiblu powinny powiewać moje książki.

Za to u Vargi cisza, zero komentarzy. Sam sobie winien. Normalni ludzie nie mają ochoty na tę jego delikatność Kaliguli. Zresztą regularnie obraża czytelników wyzywając ich od analfabetów i matolstwa. Ja się cieszę, że w ogóle czytają, a on zamiast namawiać do dobrej literatury, pastwi się nad autorami książek, które uważa za denne. Zamiast należnego dziełom świetnym PRu – czarny PR tego, co się Vardze nie podoba. Krytycy... To wszystko z powodu błędnej nazwy zawodu, który uprawiają. Powinni być nazywani RECENZENTAMI, wtedy – mam nadzieję – dowiadywałabym się nie tylko o tym, co kiepskie ale i co wspaniałego się urodziło w tym tygodniu czy miesiącu. Niestety nazywają siebie krytykami, więc nauczyli się wyłącznie krytykować, zapominając, że najskuteczniejszą metodą zachęcania jest marchewka, a nie bat.

Wracam do tematu.

Nie mogę wyjść ze zdumienia, jak bardzo wysoki jest poziom niezrozumienia moich intencji, więc jeszcze raz wyjaśniam:

– Nie domagam się tłamszenia, dyskredytacji literatury, nazwanej przeze mnie szarą i smętną,

– NIGDZIE nie napisałam, że domagam się laurów:

    a – dla siebie. Nie domagam się! – ile razy to powtórzyć?!

    b – dla literatury obyczajowej, popularnej, a tym bardziej romansowej, bo wiem, że to nie ta liga. Ta teza wciskana mi jest, jak kiedyś tran dzieciom - na siłę. Błąd w czytaniu, w myśleniu, w formułowaniu wniosków.

Jest dla mnie także nie do pojęcia, że większość osób, które zabrały głos w dyskusji mimowolnie wpada w myślenie ekstremalne – wspaniała jest literatura czerni i krwi (bo nagradzana) a to, co jej przeciwstawiam, czyli książki bez mordu, ożywających trupów, krwi dzieci i gwałconych kobiet, to dla nich literatura "różowa" czyli cukier i miód! Niebywałe ile osób tak właśnie stereotypowo myśli! Zarówno panowie dokopujący mi, jak i Piękna Pani z Telewizji i komentatorzy na blogu.

Całe szczęście przeczytałam wczoraj wywiad z Ingą Iwasiów (http://wyborcza.pl/magazyn/1,134727,14876832,Sukienka_dla_feministki.html ), która potwierdza moje myślenie: „Nie jest źle, jeżeli literatura jest różnorodna. Dobro, piękno, tęcza i słoneczko – to ładny rysunek i myślę, że jeżeli powstawałyby bardzo dobre literackie obrazy takiego stanu ducha, to z pewnością mogłyby dostawać nagrody literackie.”

BINGO! Jesteśmy w domu – bo to jest moje pytanie:

Czy książki z pięknem i dobrem nie są nagradzane, bo ich nie ma, czy ich nie ma, bo są niedostrzegane przez jurorów?

Inga Iwasiów rozpoczęła wywiad bardzo trafnym tekstem, za który jej dziękuję:

„(…) mężczyźni sięgają po łatwe sposoby ośmieszania nas.(…)  Sposoby dyskusji z kobietami, a właściwie wobec kobiet, które wychodzą ze społecznej roli osoby podporządkowanej, stosowane w życiu intelektualnym sprowadzają się do jednego - ośmieszania i zinfantylizowania drugiej strony, wmówienia jej emocjonalności i niedoboru intelektu.”.

Dokładnie tymi figurami retorycznymi posługują się panowie Karpowicz i Varga, a ten ostatni na dodatek ubolewa na brak dyskusji o literaturze, jakby nie wiedział, że żeby rozmawiać, trzeba wyzbyć się pogardy dla interlokutora.

Równowaga, czyli Anna Gras: „Na liście 100 książek, które trzeba przeczytać według BBC jest miejsce na utwory zarówno Jane Austen, jak i Marqueza, Dumasa i Orwella, Rowling i Steinbecka. Literatura to bardzo rozległy obszar i budowanie na nim murów i zamykanie się w getcie jednego nurtu jest nieporozumieniem”.

No dokładnie tak! O to proszę, żeby oprócz literatury ciężkiego kalibru - do której nie mam już serca ani chęci – docenić literaturę o innym kolorze, dobrze napisaną, ale optymizującą, wzruszająca, dającą do myślenia, ciekawą.

I nie skaczmy w ekstrema, że musi to być zaraz „literatura dla kucharek”, zresztą co to za tekst? Mizoginiczny, uwłaczający kobietom i kucharkom. Ja dodam jeszcze Saramago, Munro, Meyes, Eco, wspominanych czule  – Kydryńskiego, Sapkowskiego, Kowalewską czy Hrabala. Można?

Reasumując – nie opluwszy nikogo, proszę (nie ja jedna) o równowagę.

I tylko.