Do Cisnej?

Był taki dowcip:

Studentka politologii zdaje egzamin:

- Proszę wymienić premiera i prezydenta naszego rządu.

Studentka marszczy czoło z wysiłkiem…

- Nie wiem.

- A to może partię rządzącą?

- Nieeee….

A to w ostateczności, jaki mamy ustrój?

Studentka patrzy zdumiona, oczy ma pełne czystej niewiedzy.

Skąd pani przyjechała?! – pyta egzaminator.

- Ja? Z Cisnej.

- A gdzie to jest?!

- W Bieszczadach.

Profesor podszedł do okna, przyłożył czoło do szyby, zamknął oczy i mruczy: „A może by tak pieprznąć to wszystko i wyjechać w Bieszczady?”

Przypomniało mi się, kiedy przedwczoraj wieczorem, próbowałam znaleźć coś w telewizji do oglądania, ale się nie dało. W końcu, na odległym kanale podróżniczym, zatrzymałam uwagę na amerykańskim filmie dokumentalnym „Złowroga Alaska” – czy jakoś tak. Film a właściwie serial pokazuje życie codzienne mieszkańców Alaski, jakby żywcem wyjętych z serialu Northern Exposure (tytuł właściwie nieprzetłumaczalny) spolszczony na Przystanek Alaska.

Od czasu do czasu zatrzymuję się na tym serialu, bo fabularny znam i oglądam co jakiś czas jako swego rodzaju odtrutkę na seriale eksploatujące codzienne życie jakiejś rodzinki, czy też kryminalne zakamary życia – też już do znudzenia.

Alaska to trudne miejsce do życia. Niemniej ciekawe, ciągnie wielu śmiałków. 

Trzeba być odpornym na chłody, to z pewnością najważniejsze, bo ciepło jest rzadko i krótko. Znieść wielkie odległości i kiepskie drogi, czasem po prostu śnieżne bezdroża. Tu jest zimno, bywa niebezpiecznie i dzień bywa krótki. Ludzie żyją zazwyczaj w sporym oddaleniu od miasta. Zresztą Anchorage, Firebanks, Kenai, Sitka, Ketchikan są zupełnie inne niż europejskie, kanadyjskie czy amerykańskie metropolie. Tak jak w serialu o Cicely mieszkańcy wybierają się do Anchorage z rzadka. Kupują na zapas bo za laskiem czy zaspą nie ma Biedronki.
Nie są oblepieni modnymi gadżetami, nie prowadzą lekkiego życia uważając, że gdy stoją w korku w swoim nowym modelu Renault czy KIA z klimatyzacją, GPS em i MP3 to jest to męczarnia ponad ich możliwości.
Prowadzą surowe i ciężkie życie, ale – jak widać – nie zamieniliby go na żadne inne! Ważniejszym sprzętem od najnowszego smartfona czy robota kuchennego jest porządny ciągnik, piła łańcuchowa, skuter śnieżny, który jest w stanie pociągnąć przyczepę z kilkoma butlami na gaz i strzelba.

W serialu dokumentalnym trafiłam na ich (bohaterów) czas przedwigilijny. Kilka zaprzyjaźnionych rodzin mieszkających blisko siebie przygotowywało się do świąt. Zrobili losowanie (jak kiedyś się robiło w szkołach), kto komu robi gwiazdkową frajdę. Kamera krąży od człowieka do człowieka i pokazuje jak ci prości i pracowici ludzie własnoręcznie robią sobie nawzajem prezenty. Dla jedynej wegetarianki w okolicy wielki chłop, widać biegły w tej sztuce, postanawia zrobić zapas zup i przetworów na zimę, a właściwie na dalszy ciąg zimy. Zrobił jej z własnych warzyw zupy – buraczaną, fasolową, dyniową, imbirową i cytrynową. W litrowych słoikach, po dwie każdego rodzaju. I kilka mniejszych z chutney’ami i innymi łakociami. Wyszła z tego spora skrzynka pyszności.

Ktoś inny robi własnoręcznie kuszę dla sąsiada. 

Tak, na Alasce się poluje i zjada mięso upolowanych zwierząt. Tu się prowadzi twarde życie bez ekologiczno-humanitarnych rozmiękczaczy typu „nie rób temu zwierzęciu krzywdy, bo ono jest takie ładne i żyje sobie w naturze, ty wstrętny człowieku, soję jedz!”. Produkcja owej kuszy to swoista lekcja stolarstwa i wspaniałych, męskich umiejętności.

Inna kobieta wie, że wylosowana sąsiadka lubi wędkowanie, ale nie ma łodzi, więc postanawia z własnej – leżącej już jakiś czas bezużytecznie płaskodenki – zrobić prezent. Remontuje ją z małą pomocą męża, maluje na wariackie kolory. Stary mieszkaniec – sąsiad dostanie od kolegi specyficzne, stare, drewniane sanie do wożenia dłużycy. Są małe, krępe, ale na takich właśnie ów starszy pan w dzieciństwie jeździł z ojcem w las. Sanie gdzieś się znalazły, ale oczywiście pordzewiałe na metalowych okuciach i nieco już szarpnięte czasem, więc znów obserwujemy jak są remontowane i malowane własnoręcznie. Zadziorna mieszkanka i narzeczona miłego faceta wylosowała własnego partnera, więc skomponowała dla niego piosenkę miłosną i sama ją wykonała w wieczór wigilijny dla wszystkich.

Siedziałam jak zaczarowana oglądając tych krzepkich ludzi, którzy dla mnie są nadzwyczajni swoją prostotą. Nieurodziwi, jeśli sumować i oceniać ich urodę dzisiejszymi miarami GLAMOUR, ale jakże piękni w swej surowości i umiejętności dostosowania się do miejscowych, niełatwych warunków. Mają spracowane dłonie, na twarzach zgrubiałą i ogorzałą skórę, włosy, które z rzadka widzą fryzjerskie nożyczki, bo fryzjera z pewnością wcale. Mężczyźni albo mają długie włosy i brody albo żony im po jakiejś kąpieli czy saunie ścinają. Kobiety nie przejmują się nadwagą, zmarszczkami czy zniszczonymi paznokciami.

Wszyscy są ubrani w ciepłe naturalne ubrania – widać, że wysłużone i żadne nowoczesne fasony, formy czy ozdoby nie są tu warunkiem znakomitego samopoczucia. Zresztą sporo na nich widzę indiańskiego folkloru – kolorowe swetry, chusty, szale. Zimą - taką mroźną, jaka się za chwilę zacznie, noszą to, co dała tu natura w tym celu – porządne kożuchy i futra, wełniane czapki, rękawice i szale, bo żadne sztuczne włókna nie utrzymają ciepła. Jedynie porządne polary i bielizna termoaktywna mają tu zastosowanie.

Mężczyźni często pracują przy wyrębie lasu, transporcie różnych rzeczy, polują, budują, remontują, muszą się znać właściwie na wszystkim, co usprawni ich życie, kobiety raczej w domach i też pracują ciężko, wychowują dzieci, bywa że uprawiają w krótkie lato jakieś warzywa, zamawiają produkty i jeżdżą po nie do punktu odbioru, wspierają i pomagają mężom w pełni równouprawnione, kochane i szanowane. Bez feministycznych pretensji i przytyków, bez wypadów „ na miasto do kosmetyczki czy w regały”, „na babskie kawki”, żeby coś odreagować. Są jak alaskańska przyroda - surowe, odporne na wiele trudności i silne, bywa, że nieco rubaszne.

Stresy czy zmęczenie odreagowują tu wszyscy na swój sposób – częstymi odwiedzinami, whisky, wspólną twórczością, śpiewaniem, rozmowami. Nie mają telewizorów z milionem kanałów, pewnie mają odtwarzacze DVD, ale jak mówią, to strata cennego czasu, bo pracy jest bardzo dużo i wieczorem padają ze zmęczenia.

Dzisiaj wieczorem sięgnę po Przystanek Alaska. Świat mnie męczy, dlatego czasem myślę jak ten profesor „A może rzucić to wszystko….”