Wiosna

Zamawiam wiosnę!

Rokrocznie z uporem mamuta myślę sobie, że przecież przyjdzie, że jeszcze nigdy nie zawiodła, że idiotyzmem jest twierdzić, że trzeba jej pomóc (topiąc Marzankę) bo przecież zawsze nadchodzi!

A jednak, zupełnie irracjonalnie, co roku odczuwam, (i dokładnie to wiem, że nie tylko ja), jakiś rodzaj lęku.

To byłoby zrozumiałe u Maminka, który obudził się z zimowego snu i nie dowierzał Too -Tiki, że słońce wróci, bo tam, w krajach północy zima to też noc polarna, a on zawsze ją przesypiał. U nas na szczęście nie ma nocy po całości i mamy je, znaczy słonko, cały czas, choć bywa tak schowane pod gęstą powłoką chmur, jakby się zakopało w pierzynach i nie chciało mu się wcale wstać.

Bywają jednak piękne zimowe dni, skąpane w promieniach słońca zapraszające śnieżną bielą i błękitem nieba na spacery, narty, sanki czy choćby rzucanie patyka psu.

Jednak jak pięknie i zimowo by nie było, w okolicach marca odczuwam mrowienie w dłoniach. Nazywam to Ogrodniczy Świr i wiem, że od mrowienia się zaczyna.

Potem są zaczepki. Mój wzrok zaczepia wszystko, co jest związane z ogrodem - w centrum handlowym, do którego poszłam po blezer i kalosze, skręcam do sklepu z działem ogrodniczym i staję przed dopiero co wyłożonymi cebulami, nasionami, kłączami jak zaczarowana. Nie jestem w stanie się opanować i sięgam po kłącza host, po szachownicę ( tej nie mam, o! Jaka ładna!), myślę czy wziąć czerwone kalle czy żółte, bo białych nie ma, a białe są najpiękniejsze. Masa nasion (pietruszka papryka, pomidory, pasternak te są na „P” a jeszcze szczypiorek, i inne?) i już lądują w koszyku. Poleżą! Ale będą pod ręką jak tylko przyjdzie TEN DZIEŃ.

Na zewnątrz jak w garncu, zwodnicze ciepełko, roztopy i śnieżne, spóźnione zadymki zaplatają się jak chałka i jeszcze absolutnie nie pora na ogród, a ja już się kręcę, szukam miejsca na ustawienie doniczek z kiełkującymi nasionami. Niechaj wschodzą!

Planuję, myślę i właściwie nic innego mnie nie interesuje!

Cała czekam, a to czekanie uprzyjemniam sobie oglądając filmy z Geoeffem Hamiltonem, uroczym panem (wiek średni) od ogródków. Zupełnie naturalnie i lekko opowiada i pokazuje jak urządza swój mały ogród, i wszystko bez obowiązującego GLAMOUR! Ma stare wiaderko, i buty i brudne buty bo sam skopuje ziemię, i zużytą konewkę. Za to jest przesympatyczny i …bardzo mi było przykro, gdy zbyt młodo zmarł.

Oglądam też Jamie’go Oliwera pokazującego co z własnego ogródka można upiec, grillować i aż mi ślinka cieknie na widok warzyw z rusztu z czosnkiem i oliwą a to wszystko na świeżym powietrzu.

Czekam cierpliwie, ale tymi filmami wywołuję, przywołuję, zamawiam wiosnę.

Do mnie przyjdzie pierwszymi kwiatkami, które wsadziłam do ziemi jesienią – krokusami a potem narcyzami, żonkilami, tulipanami, irysami, czosnkiem ozdobnym, szafirkami, i delikatną szachownicą kostkową (Fritilaria meleagric L.).

I mimo wszystko – zdziwię się, a potem ogromnie ucieszę! 

Geoff Hamilton