Ognisko

Pamiętam jak byłam mała i w ogródku babci Heli wolno mi było palić patyczki. Tak to określałam żeby „ognisko” nie spłoszyło dziadków. Robiłam sobie małe tipi z patyczków nad zeschłymi listkami i zapalałam, i o jej! Pali się! Byłam zachwycona! Tym bardziej, że babcia dawała mi kawalątko kiełbaski czy chleba żebym sobie opiekła. Wtedy sądziłam, że babcia jest Aniołem, dzisiaj wiem, że chodziło o to, żebym się nie nudziła, a przy okazji spalałam jej masę liści z ogródka, nie okazywałam znużenia przy stole i w ogóle jakby mnie nie było! Dorośli wznosili toasty, próbowali nalewek dziadka i gadali, gadali do znudzenia, a ja opiekałam sobie to i owo, snułam jakieś bajdy i wracałam do domu z rodzicami tramwajem, śmierdząc dymem. Nie chciałam tortu byłam objedzona nadpalonym chlebem i kiełbasą. Na podwórku też miewaliśmy okazje do ognisk. Koło naszego podwórka był pusty plac porosły latem łopianami, na którym wolno było w zimie palić ogniska. Byliśmy oczyszczaczami miasta! No, dzielnicy. Wraz z Krzyśkiem, Robertem, Kubą, Pawłem, Izą i Mirkiem ganialiśmy już w styczniu po śmietnikach i ciągnęliśmy na ten plac poświąteczne choinki. Krzysiek z Robertem i Pawłem rąbali je na drobne i … Ach! To były czarowne chwile! Ustawialiśmy w koło skrzynki, cegły z deską jako ławeczki i przynosiliśmy z domów co się dało. Zazwyczaj dawało się chleb i ziemniaki, bo kiełbasy rodzice nam nie dawali, była jednak zbyt droga na zabawianie się. Jak już Kuba dostał kawałek – opiekał ją i dzielił się z nami po równo, po plasterku.

Pamiętam te ciemne już godziny, choć to była dopiero siedemnasta, gdy nataszczyliśmy po lekcjach masę choinek, potem myk, do domu do odrabiania słupków i wypracowań i… zasiadaliśmy koło ognia! Gadulenie, żarty albo komentowanie tego co zrobił ostatnio Kloss albo Gustlik. Dzieciństwo niezakłócone żadnymi zakazami, strażą miejską ani milicją, która tuż, tuż na Londyńskiej miała swój komisariat i nigdy nie poczyniła nam najmniejszej uwagi ciesząc się chyba, że widzi nas w kupie przy nieszkodliwych zajęciach. Że nie chuliganimy i bawimy się grzecznie.

Pamiętam te bardzo sprawiedliwe podziały ziemniaków z ogniska, sól w kieszeni albo słoiku i to uczucie wspólnoty, frajdy, podwórkowej przyjaźni. Brudne łapy i buziaki i smak pieczonych kartofli. Cudne czasy! Zawsze mi się wydawało, że tych ziemniaków jest za mało, że zjadłabym dwa razy tyle!

Później jako studentka pamiętam ten pierwszy raz, gdy się przejadłam nimi, bo porządkowaliśmy na praktykach wielki, stary park w Zaniemyślu i w ognisku, które już przygasało upiekliśmy ogromną ilość kartofli żeby się nimi najeść do oporu. I wtedy po raz pierwszy już nie mogłam! Ooooo, nie, nie, nie dam rady! To był też ostatni raz gdy jadłam ziemniaki z ogniska.

Później bywały kiełbaski opiekane owszem, ale jakoś już i ogniska nie te, i towarzystwo, i ja jakaś inna, mamciowata zwracałam uwagę na to, żeby się moje dzieci nie oparzyły, nie uświniły zanadto. I podwórka nie takie i okazji nie było.

Aż dzisiaj, (kiedy jestem już babką), rozpaliliśmy z Siwym ognisko. Oczywiście wiedząc, że NIE WOLNO. Nie wolno, ale nie wiemy dlaczego? Palone w ogniskach łęty ziemniaczane kiedyś na wsiach były oznaką jesieni, a dzisiaj – NIE WOLNO! Oczywiście straż miejska i policja nie kontroluje nikogo, kto czym pali w piecu – nawet jak pali oponami, plastikiem etc, ale ogniska palić nie wolno…

Zapaliliśmy. Przepraszam!

Fajne było, takie fajne, że aż poszłam po ziemniaki, mimo, że właśnie zapadł zmrok. Gapiłam się w ogień podgarniając tu i tam i przypominałam sobie te wszystkie moje ogniska z dzieciństwa kolegów, smak ziemniaków… Nostalgia maxima! I ten zapach co się snuł za każdym razem inny, zależny od palonej gałązki, szczapy.

Potem wzięłam latarkę i miseczkę, i… Nie znalazłam ani jednego! Rozpuściły się? Sczezły? Szkoda. Może ziemniaki są nie dla dorosłych? Może udają się i smakują tylko dzieciakom?

 fot. z http://favkes.blox.pl

 fot. z http://przy-stole.blogspot.com


PS. Przypomniał mi się stary wprawdzie, ale bardzo nostalgiczny tekst w Życiu Warszawy: http: //www.zyciewarszawy.pl/artykul/413191.html