Jak wszyscy, to wszyscy!

Nie wierzę w Nowy Rok. Znaczy wiem, że istnieją obliczenia, wyliczenia, i że czas kołem się toczy etc, wiem, wiem! Ale nie wierzę, że akurat tu i teraz jest ta sekunda przełomu, bo w każdej części świata jest gdzie indziej, o innych porach – zależy od kalendarza, i astrologa, który to liczył. Dla jednych to przełom grudnia i stycznia, dla innych luty, dla jeszcze innych marzec, ale dla zasady robi się raz do roku jakieś resume.

Jaki był ten 2012?

Taki jaki chciałam i taki… jakiego nie chciałam. Jak to w życiu.

Przypętał mi się do nogi problem, jak wściekłe psisko, i szarpie, kąsa. Oswoić się nie da, polubić też, no, bywa i tak. Trudno.

Ale poza „psiskiem”, cała masa zwyczajnych i nadzwyczajnych rzeczy, faktów, spotkań, olśnień, wzruszeń. Nie sposób wymienić, zresztą to za intymne. Powiem tak – dobrze mi idzie życie! Lilka i Irena są faktami. Nie dostałam za nie batów od czytelniczek i czytelników, a oni są najważniejsi. Szepnę tak – LUBIĄ! Hurra! Dziękuję Wam, Kochani!

Starzeję się najnormalniej, bez histerii, tych kilka kilo nadwagi? No, cóż, nie wypowiadam wojny hormonom, bo nie zajmują mnie wojny jako takie. To, że nie jestem już wiotką leliją przyjęłam do akceptującej wiadomości. Myślałam, że fitness garden mnie jakoś odciąży kilkogramowo, ale się myliłam. Zaczęłam piec chleby! Jestem wiejską sybarytką i zwykłą mamcią czekającą w niedzielę z rosołem na dzieciaki.

Mam świetne dzieciaki! A od dwóch lat jestem też babcią, to zaskakujące i fajne uczucie. Obserwuję, jestem obserwowana a moja wnuczka obdarza mnie miłością i zaufaniem. Sama z siebie wstaje od zabawek i nagle mi się dotula do ud, mówiąc „moja babuś”, zadziera łepek z uśmiechem wartym miliony!

Kocham i jestem kochana. To takie ważne w życiu! Jesteśmy razem ja i On. Mój Siwy sprawdza się każdego dnia, jest dobry, mądry i inteligentny, wesoły, pracowity, ciepły i zwyczajny. Przez to jest nadzwyczajny. Nie zamierzam z nim o cokolwiek wojować, zwłaszcza z nim – jak radzą różne nawiedzone panie, stawiające zarzut moim bohaterkom, że one „nie walczą z mężczyznami nie zajmują się polityką”. Mnie stan wojenny w domu całkowicie się nie komponuje. Z wiekiem stałam się o wiele spokojniejsza, kompletnie mnie nie zajmują duperele, drobiazgi i jakieś animozje. Przysłowiowa deska nie ma u nas znaczenia – podnosi ją i opuszcza potrzebujący.

Oglądałam kiedyś reportaż o pewnym stareńkim małżeństwie. Staruszek właśnie wrócił ze szpitala po zawale. Było groźnie, ale przeżył. Babuleńka siedząca na kanapie obok niego mówiła ze łzami w oczach, że nie wyobraża sobie życia bez niego, bo są ze sobą od zawsze, razem tu, w tej chacie, w tej wsi, na tej ziemi! Więc teraz po szpitalu, zawsze przed zaśnięciem, dziękują sobie uściskiem i pocałunkiem, za każdy przeżyty wspólnie dzień. Popłakałam się ze wzruszenia widząc tę kochającą się parę, a wsłuchując się w ich słowa zrozumiałam, że podstawą ich miłości jest szacunek i zwyczajne lubienie się, i czułość! Wbrew czarnowidztwu wielu osób, szczęście, miłość, szacunek i przyjaźń są, istnieją i są dane osobom, które w nie wierzą, umieją docenić, nie boją się po nie sięgać, lub pielęgnować, a zwłaszcza okazywać. Mam w sobie wdzięczność za te uczucia, mam je w sobie! Mam Siwego i dzieciaki.

Tęsknię za córką, która jest daleko ale jest bardzo szczęśliwa, zapracowana i roześmiana. Mamy siebie, choć na odległość – Internetowi też dzięki za tę możliwość. Mój Siwy jest zdrowy. No, jeśli nie liczyć palucha, ostatnio uszkodzonego na krajzedze, ale to doprawdy drobiazg! Czyli, jest dobrze!

Nowy Roku, obyś nie był gorszy! To, co mam, to bardzo dużo! Dziękuję! Chciałabym żeby wszystkie rośliny zasadzone w tym roku szczęśliwe powitały wiosnę liściem i kwieciem, a ja ukąpana w rodzinnym szczęściu stale czuję się kwitnąco, czego nam wszystkim życzę.

Małgorzata Kalicińska

 Z wnusią i moim Siwym

 z Dzieciakami