Poplątać, czyli mail do P.

Napisał do mnie kolega. Przysłał linka do tekstu zamieszczonego na (fajnym) portalu http://facetpo40.pl/teksty/cala-prawda-o-dopasowaniu-w-zwiazku/. I zapytał, co o tym sądzę. Widocznie uważa mnie za rodzaj autorytetu, to miłe, ale czy jestem aż taka mądra? Nie wiem, ale jakieś swoje zdanie mam, więc mu odpisałam:

Kochany P!

Temat – rzeka, można go na różne sposoby, ale skoro napisałeś z pytaniem odpowiem, choć nie czuję się kimś wszystkowiedzącym, dlatego piszę w swoim imieniu. OK.? Po pierwsze nie ma rad uniwersalnych, a jak mówi moja kuzynka: "Co chatka, to zagadka", po drugie, sądzę, że jakieś tam reguły są. W początkowym etapie naszego z Siwym, LOVE, napisałam do Niego z wątpliwością. „A co, jak się okaże że się pokłócimy o pryncypia?” Odpisał mi zgodnie z prawda i logiką, że pryncypia to my już miedzy sobą ustaliliśmy dawno w naszych mailach. Było ich dużo i były bardzo… treściwe, pogłębione o czas, w jakim je pisaliśmy. To łączy bardziej niż randkowanie „na żywca” - bo dokładniej, głębiej, bez zażenowania czy nieśmiałości wynikającej z etapu poznania się, braku bieżącego czasu etc. Tak, randkowanie listowne jest świetne (vide Ewelina Hańska i Honore de Balzak – im później nie wyszło, ale w listach byli bardzo, baaaardzo blisko. Czy Abelard i Heloiza). Te pryncypia bardzo nas wobec siebie określiły, zbliżyły, bo są podobne, ustalone, spójne, wielokrotnie opisane i oswojone. „A jeśli już mielibyśmy się kłócić, to o duperele - tylko, po, co?” - zapytał. 

I tak właśnie jest. 

Po spotkaniu w realu, okazało się że im dalej, tym lepiej – ale to wiesz. J

Zakochanie wynika z oczarowania, potem jest miłość i trwa różnie bardzo - krócej, dłużej, ale jak jest w niej szacunek, liczenie się z tą drugą stroną, to dobrze wróży.

SZACUNEK – to bym napisała wersalikami.

Wg mnie ogromnie ważny jest też kontakt fizyczny. Nie tylko seks ale nade wszystko dobre, małe gesty. Przytulenie, buziak. No i słowa. Nie tylko: „podaj sól”, „odebrałeś pranie?”, ale też: „kocham te twoje zmarszczki, o tutaj”, „lubię ciepło twoich dłoni”, „jak się ładnie opaliłeś”, „świetnie ci w niebieskim”. Takie ozdobniki, niby literatura, ale to bardzo pogłębia, dobrze nastraja.

I jak napisał Milan Kundera - wspólny sen. To bardziej intymne, niż seks. Czyli jakaś wspólna intymność, tajemnica nawet gdy tą tajemnicą naszą jest nocne współspanie, czasem przytulenie, a czasem nie. I poranne przebudzenie z frajdą, że obok jest ta nasza najukochańsza osoba, przyjaciel, kochanek, ktoś naj, najbliższy. I uśmiech, że mamy przed sobą nowy dzień razem. Mąż mojej znajomej powiedział piękne, zwyczajne słowa, gdy ona właśnie wróciła z jakiegoś wyjazdu:

- Nareszcie jesteś! Nie lubię sam spać, nie ma z kim nóg poplątać!

Bardzo lubimy razem coś robić – drylować wiśnie, grabić liście, zmywać podłogi czy oglądać coś (zachód słońca, Ranczo Wilkowyje czy co tam…), słuchać i komentować (nie tylko wiadomości ale np. koncert Santany). Coś jeszcze? Jak mi się przypomni to Ci napiszę!

eM.