Szklanka do połowy, czyli żyrafa

Czytam wywiad z Kasią Grocholą i mam „powracającą melodyjkę”.
Pani dziennikarka generalnie jest za, ale  (musi być ALE) wtrąca:
Irytuje mnie, że serwuje mi pani bajki o rycerzu na białym koniu.
- A dlaczego nie?
Bo takie historie się nie dzieją.

I tu opada mi szczęka, bo jest więcej takich zarzutów, do Kasi i innych piszących. Że jeśli piszemy o czymś fajnym, to jest irytujące bo „przecież tak w życiu nie ma!” (pominę grafomańskie dziełka typu Harlequiny – także rodzime). Chodzi o zwyczajne opowieści o pogodnym życiu.
„Bo takie historie się nie dzieją” – upiera się pani i szlus!
Co za biedni ludzie… Co za ubóstwo w postrzeganiu świata!
Ale może to jest tak, że dzisiaj mamy naprawdę dużo – gadżetów, wolności, radości, nie umieramy z głodu, przetrwaliśmy kryzys, wieś się buduje, ogródki pięknieją, w Biedronkach tłok, w kościołach śluby w pięknych koronkach, w kawiarniach zniżki 50% dla mam z dziećmi, a mimo to  … „Dobre historie się nie dzieją!
Panuje jakaś moda retro na dostojewszczyznę. Z całym szacunkiem dla Dostojewskiego ale on był i jest niepowtarzalny. I był dobrze osadzony w swoim postrzeganiu świata. Oczywiście, że nie mam nic przeciwko mrocznym widzeniom, tematom, ale żeby był TYLKO rewers. A awers? Nie ma! – grzmią dziennikarko – krytyczki.
Tak się składa że obie , ja i Kasia Grochola cenimy świetny amerykański film „Magnolia”. Co za amerykańska dostojewszczyzna  w świetnym wydaniu! Ale i dobry obyczaj jest miły oku i komedia...
Wiele osób sięga po mrok, nędzę i krew to zazwyczaj po to, żeby wstrząsnąć czytelnikiem. OK., tak też można, ale trzeba być Larssonem, żeby zrobić to wielce udatnie. A dziś to jest częsta recepta na oklaski krytyków.
Wracam do pani dziennikarki, bo i ja się spotkałam z podobnymi zarzutami: „Tak ludzie nie żyją, nie rozwiązują swoich problemów tak  zgrabnie!” czyli panie z gruntu uważają, że problemy muszą być nierozwiązywalne, latami człowieka motać i niszczyć,  w rodzinie miłości nie ma, a jak jest to podszyta zdradą, że wszystko jest oślizgłe i podstępne, kobiety wredne albo upadłe, (ale heroiczne) a faceci to drewniane kukły bez mózgu wypełnione stereotypową sieczką.
Ale gdy posiedzieć z panią dziennikarką przy kawie i wejść w prywatne sprawy, okaże się, że wychowała się w fajnej rodzinie, że tatuś był świetny, a prababunia to z pradziadkiem poznali się w kolei transsyberyjskiej i to ci była historia! Zupełnie jak ona i jej luby w samolocie do Hiszpanii!

Spotykam się z czytelnikami, znam ludzi, historie i ich rodzin, i zazwyczaj to są normalne przypadki pełne nudnego dobrego życia, miłości i zwyczajności.

Mają krytycy rację - z tego się dobrej powieści nie ukręci!  A zwykłą powieść bez zadęć, oni z mety i tak zglanują, bo „tak nie ma w życiu”.
W moim życiu też nikt nikogo nie gnoił, nie gwałcił, nie niszczył nadto pełno tego w koło – to wszystko jest ostatnio tak eksploatowane, że już nie robi wrażenia.   

Opisywanie świata to kwestia optyki. Pół szklanki pustej, pół pełnej.
Można oczywiście rozwód roztrząsać latami, rozorywać poczucie krzywdy (albo winy), można latami w sobie hodować urazę do mamusi, że kazała nam sprzątać pokój, albo nie puszczała na randki, i do taty który był srogi i nieprzystępny. Można się wściec na jakieś życiowe niehalo, zbić w złości ślubną zastawę, ale potem już żyć na tyle fajnie, na ile się da! Skoro miliony umieją …

Nie ważne jak upadasz, ważne jak się podnosisz.

Ba! Ale gdy szybko i zdrowo podniesiesz swojego bohatera/bohaterkę, to ci tego wyniosłe dziennikarki nie wybaczą! „Tak w życiu nie ma!” – orzekną krótko.

Znam młode stare i młode małżeństwa u których miłości i dobroci, czułości i niemodnego liryzmu mnóstwo! Domy w których świeże kwiaty, domowe nalewki, przytulanie i serdeczność, kulawy pies z przytułka jest codziennym obyczajem. Historie miłosne ludzi w średnim i dojrzałym wieku jak z bajek, aż korci żeby o tym pisać! Ale … zawsze się znajdzie pani dziennikarka, która wie, że „tak dobrze to nie ma!”. Biedna.
To jak z Anglikiem, który po raz pierwszy poszedł do ZOO i stanął przed klatką z żyrafą. Wielce zniesmaczony powiedział: „Coś takiego! Nie róbcie z nas idiotów! TAKICH zwierząt po prostu nie ma!”.