Czysta forma

Przedwiośnie, to takie dość polskie spécialité de la maison. Ziąb, plucha, mokre zaspy topniejącego śniegu, dalej błoto i lodowaty wiatr. Psa byś nie wygnała w takie popołudnie ani nawet wrednego męża. Może najwyżej żeby skoczył do sklepu po czerwone wino i czekoladę?

A my w taką pogodę, pojechaliśmy hen daleko do MGOK (Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury – są takie) na przedstawienie Teatru Jednego Aktora i kilku przyjaciół w tle, na sztukę „Gruziński toast albo szkielet śledzia”.

Jednoaktówka mała, którą na podstawie wspomnień i myśli Stanisława Górki spisał był prozaik Rafał Wojasiński. Moja znajomość teatru Pod Górkę datuje się od niedawna, ale to bardzo miła znajomość, serdeczna i zwyczajna jak… rodzinna więź. (To Staś przeczytał audiobook mojego "Zwyczajnego Faceta")

W sali estradowo – koncertowej MGOK w Karczewie mrowie ludzi! Ciepło, ludzi nabite! Krzesła są stale dostawiane. Staś tu znany jest, wiadomo, że wieczór będzie udany.

I był

Monodram to był o dziadku Olesiu. Każdy z nas miał dziadka, a każde zdanie, piosenka, kazała nam szperać w głowach i wywoływać naszych własnych dziadków, babcie, ciocie i ich dzieje. Historia jakich wiele, ale podana szalenie prosto, bez zadęć na teatr poszukujący, podano nam w czyściutkiej postaci świetne aktorstwo. Jak najlepszy na świeci rodzinny obiad. Stanisław Górka jest profesorem Akademii Teatralnej i jest specjalistą (jednym z niewielu) od impostacji. Co to? Proszę! Też musiałam poszukać! Impostacja głosu (l'impostazione della voce) – ustawienie głosu – prawidłowe ustawienie aparatu głosowego w nauce i praktyce śpiewu. Impostacja głosu polega na właściwej koordynacji czynności krtani (a dokładniej więzadeł głosowych), rezonatorów głosowych i układu oddechowego.

Staś Górka tworzy niezwykle przyjazną atmosferę takich intymnych spotkań. Nie sam! Do pomocy ma przyjaciół niezastąpionego menadżera i konferansjera Piotra Siłę, który sam żartobliwie przedstawia się jako służący Pana Górki, wspaniałego muzyka Jerzego Derfla, który jest serdecznym druhem Stasia a także kierownikiem muzycznym Teatru pod Górkę i jeszcze kilka osób do mniejszych i większych przedstawień. Zazwyczaj kameralnych. Na widowni żona, czasem córka, mama i teściowa, zawsze uważne i urocze, i ciocia Hela, o której wspomina monodram.

Na dworze zimny wieczór, a my obcowaliśmy z najbardziej zwyczajną, pierwotną i bardzo profesjonalną sztuką aktorską. Było wzruszenie i zamyślenie.

Potem brawa, gratulacje i uściski, a w holu ciocia Hela częstowała nas swoimi ciastami, koreczkami z sera i winem. I jeszcze tam staliśmy sobie i gadając mile, adorując Stasia i autora, i w ogóle wymieniając uwagi.

Usłyszałam męski głos: "No, gdybym tak w każdym teatrze był podejmowany! Dobre przedstawienie dajmy na to, w Narodowym, a potem serwują mi kolacyjkę!". Ba! Koreczki ze schabu cioci, z Jej ogóreczków i żółtego sera tylko tu, w Karczewie!

Na kolację pojechaliśmy w tę przedwiosenną zimną noc, do Piotra, jeszcze pogadać, pobyć ze sobą, zjeść gorącej pomidorówki i wypić ciut wina.

Warto było założyć ciepłe ubranie i ruszyć się z domu. Niekoniecznie do Narodowego, po dobry kawałek teatru, poobcować ze sztuką w Domu Kultury, w Karczewie.

A już niedługo, wiosenne otwarcie sezonu w Kopkach! Znów Staś i ekipa coś nam zaserwują, na scenie z desek, koło Zielonego Mostku.