Zbliżają się Zaduszki.

Myślałam, co napisać, ale wkleję fragment "Zwyczajnego faceta".
Słuchałam go wracając ze smętarza (to nie błąd, lubię to słowo).
Ten fragment jest mi bliski. Kładłam wianuszek na grobie Rodziców.
Pomyślałam, że ja też się starzeję...

"Mama robi dla mnie specjalnie zalewajkę, ja

siekam cebulkę do skwarek, gadamy. Wspominamy, opowiadam

też mamie szczegółowo o sprawach w Turku. Ciekawa

jest nawet tego, co tam jem!

Wzruszają mnie jej stare już ręce, powykrzywiane artretyzmem.

Ma cienką skórę, plamki na niej i nabrzmiałe żyły.

Palec wskazujący, obolały, trzyma wyprostowany. Na szyi

zwiotczałej skóra w fałdach wisi nieładnie, twarz mamy

w zmarszczkach. Moja kochana mama… Niby zbrzydła, ale

jak podnosi na mnie oczy całe w iskierkach uśmiechu, jest

taka piękna. Chciałbym jej powiedzieć, ile dla mnie znaczy,

ile przyjaźni matczynej mi ofiarowała, więcej niż surowy ojciec,

ale nie potrafię. Słowa grzęzną mi w gardle.

Rozmawiamy o nagrobku ojca, o tym, że trzeba go wyremontować.

Jutro pojadę z nią na cmentarz. Życie nie stoi

w miejscu. Czuję bolesny skurcz na myśl, że przecież i mamy

mi kiedyś zabraknie. Oby jak najpóźniej!

Na cmentarzu cisza dnia powszedniego. Faktycznie, grób

ojca jakiś taki żałosny, stara rama z lastriko obłupana z lewej

strony. Zasuszone kwiatki.

– Mamo, zamówmy nowy nagrobek, co?

– Wiesiu, to teraz taki wydatek! Może jakoś później, jak

już umrę. I wiesz co… Spalcie mnie, ja tak nie lubię wilgoci!

I będę pewna, że się nie obudzę!

Głupio mi tego słuchać. Chowam wzrok, bagatelizuję.

Umieranie. Kres naszych dni. Idiotyczny temat dla rozważań,

szczególnie ze starym człowiekiem. Mój Boże… ja

też się staję starym człowiekiem! Idę za mamą… do starości,

do śmierci. Mama opowiada coś o sąsiadce z naszego starego

domu, a ja nie słucham, pogrążony w nagłej refleksji.

Starzeję się jak moi rodzice! Tatko kiedyś był wielkim, czerstwym

chłopem, a po latach, gdy zobaczyłem go w szpitalu,

zdał mi się jak sucharek, taki… drobny, maleńki. (…)

Wieczorem zagadnąłem Kryśkę, o ten nagrobek gdy byliśmy sami.

– Daj spokój – ostudziła mnie szybko. – Nie naciskaj, bo

mama zaraz się poczuje w obowiązku wskoczyć do nowego

grobu, a tak, jakoś się trzyma. Daj spokój!"