Polsko-Polska schizofrenia

13 grudnia na zmianę ze Smoleńskiem i Powstaniem Warszawskim, przerywane świętami Niepodległości (z obowiązkową wojną polsko polską w kibolskim wydaniu) opluwanie się i wzajemne wyzwiska Polaków wyznających różne wartości. W przerwach „poznaj magię Świąt”.

Schizofrenia w polskim wydaniu.

Dramatyczne i patetyczne pytania w sieci – (pyta pan Frasyniuk, którego bardzo szanowałam dotąd) oskarżycielskim tonem:

- Dlaczego tak doskonale pamiętamy generała Jaruzelskiego, a nikt nie pamięta o np. Zbigniewie Bujaku!?

Śpieszę donieść, panie Władysławie, że o to dbają media i nasza schiza narodowa, która co roku szarpie generała i obsikuje go publicznie więc i publiczność o nim nie zapomni długo jeszcze. A pan Bujak czym się wsławił poza działalnością podziemną wiele lat temu? Nie wsławił się już potem niczym poza praca codzienną, i nie jest postacią medialną dlaczego więc media miałyby się nim zajmować i z czego robić mu pi-ar?

E-prasa aż się trzęsie (co rok to samo) od spekulacji, co by było gdyby (13 grudnia) a mnie to już w ogóle nie interesuje, bo gdybanie prowadzi do, jak widać, ciężkiego świra.

Do czego nas doprowadziła data 13 grudnia?!

Odpowiadam spokojnie i logicznie: Do dzisiaj. I już.

Żyjemy tu i teraz. Mamy całkiem nowe problemy i sprawy.

W porównaniu z tym co było, żyje się nam nieźle ale mogłoby być jeszcze nieźlej może, gdybyśmy przestali tyle energii wywalać w stawianie pomników czczenie i rozdrapywanie ran, wrzeszczenie na siebie, obwiniane i pyskówki przed kamerami (ukochane zajęcie wielu polityków) a bardziej skupili się na rzetelnej pracy i wychowaniu w poczuciu szacunku jeden do drugiego.

Nie dziwię się, że taka masa młodych opuszcza nasz kraj bo chcą żyć normalnie. Każdy kraj ma swoje rany, ale nie każdy je z taką lubością rozdrapuje co rok i sypie solą. Jesteśmy od tego specjalistami, i temu poświęcamy się z jakimś masochistycznym oddaniem!

Historia jest od pamiętania, historycy od zapisania i skomentowania i nikt nie dąży do zapominania. Ale my z niewysłowioną dramatyczną frajdą kąpiemy się w naszych narodowych klęskach i bohaterskim toczeniu krwi i właściwie TO umiemy najlepiej, to wspominamy bardzo aktywnie.

Bywam w innych krajach, które mają swoje rany równie głębokie i tragiczne, ale nie mam tam poczucia takiej schizofrenii martyrologicznej. Tego uwielbienia dla potoków krwi i łez, klęczek i zawodzenia, a co za tym zaraz idzie – wygrażania pięścią jeden drugiemu (Polak Polakowi) tylko dlatego, że jesteśmy podzieleni wyznawanymi wartościami i za punkt honoru uważamy nagięcie innych do wyznawania Jedynie Słusznych – nawet siłą.

Mam tego potąd ale niestety nie wyjadę, jestem za stara na zmianę miejsca życia.

Poza tym nowotworem toczącym nasze życie polityczno społeczne kocham boćki i choinkę, moje miejsce na ziemi nawet zimą, kiedy śnieg i mróz, i czuję się Polką, mimo, że nie rozdrapuję a soli używam (mało bardzo – nadciśnienie) do potraw.

Nie idę ani pod dom generała ani bić się z kibolami 11 listopada, ani pod smoleńskie krzyże przerywane „Poznaj Magię Świąt” i kolędami.

Mam dość!

Płynąca pod prąd – M.