Czas! CZAS!

Kiedyś, gdy się piekło chleb (żeby go zjeść), zajmowało to cały dzień, także ciasto (drożdżowe) czy pączki to pół dnia! A porządna sztufada wołowa?

A kto pamięta, że pranie robiło się w sobotę, bo to też zajmowało ponad pół dnia, bo nastawić gary wody, a gar pościeli, co się gotowała w mydle Jeleń, sodzie i czym tam jeszcze? Balia, tara i taki fitness był, że ho, ho!

Nasze mamy robiły pranie pracując zawodowo, w domach. chatach mieszkaniach (wypożyczając od ciecia klucze od tzw. PRALNI).

A małe dziecko?!

Zazwyczaj się miało około 40 – 60 pieluch tetrowych i kilkanaście flanelowych, które się zmieniało (tak często jak dzisiaj, a więc troskliwa mateczka - co chwilę, bo dzieci są złośliwe i wiecznie przemiękają), do tego łaszki – śpioszki, kaftaniki wszystko z płótna lub bawełny. Gar z pieluchami do gotowania wiecznie stał na kuchni, a pralka Frania dudniła co wieczór u tych, co ją miały.

Mleko się gotowało na każdy posiłek butelkowy, jak weszły kaszki to dopiero było, bo się uwielbiały zguźlać i przypalać. A zupki? Koszmar - gotowanie półtorej do dwóch godzin (nie było szybkowarów), ze zdwojoną uwagą żeby się nie przypaliły, a potem zabawa na całego - PRZECIERANIE tego mięska z warzywami przez sitko... Jakim cudem okazały się miksery!

Wieczorami - ukochane zajęcia domowników, zazwyczaj żon, ale i mężowie byli zaganiani do „jazdy na żelazku”. Codzienna porcja pieluch, twardych jak diabli (zmiękczaczy tkanin NIE BYŁO), które dopiero po prasowaniu były miękkie. I prasowanie w ogóle wszystkiego. Godzina najmarniej.

Dzieciom nie dawało się antybiotyków jak cukierków, więc katar, zaziębionko, i niestrawność trwały swoje, dzieciak musiał pochorować tyle ile natura dała – katar 7 – 10 dni, sraczka zazwyczaj 3, zaziębionko – tydzień jak obszył, a inne dziecięce świństwa normalnie! Dawało się syrop z cebuli, maść majerankową pod nosek, rumianek się parzyło (normalnie się gotowało na kuchence koszyczki rumianku około 20 min żeby woda nie zawrzała, się pilnowało i cedziło przez gazę) i podawało dziecku. Dłużej chorowały, ale były odporniejsze, to pewne. 

DZISIAJ.

Pampers, za pampersem, bo niby powłoka z aloesem czy innym wynalazkiem, pojemność co najmniej kubka wody, ale ledwo dzieciak puści obłoczek sików, już ma zmianę, bo matka wyczuje każdą aktywność pęcherza! Sterta tych pieluch-istant rośnie w jakieś piramidy, których szczęśliwie nie widzimy – idą na wysypisko!

Odpada pranie i prasowanie sterty tetrowych i flanelowych pieluszek.

Ciuszki teraz takie, że i prasowanie to raczej pieszczota. Miło, że mama i tatko w ogóle prasują, oglądając sobie w tym czasie Hankę Mostowiak w zderzeniu z... rzeczywistością albo doktora House’a naszego kochanego, Taniec z gwizdami albo bez...

Mleko instant się wsypuje do flaszki, dodaje wodę i potrząsa! Szlus! Koniec!

Koperek? Rumianek – tak samo!

Zupki, owoce? O nie, żadne gotowanie!

Mateczki mają już wmówione przez lekarzy – wiernych żołnierzy firm słoiczkowych, że gotowanie dziecku w domu, to skazanie dziecka na pewną śmierć i serię strrrrasznych chorób, a i zapewne cierpień. Te, które się dały omamić (większość) skarmia swoje bobo jadłem ze słoiczka dość ohydnym w smaku, będąc przekonana, że karmienie dziecka wyjałowionym żarciem to prosta droga do sukcesu. Nie trzeba gotować, miksować, studzić – PRAWDA. Szalona oszczędność czasu i... karmienie firm słoikowych!

Choroba? Jeden telefon i przybiega lekarz z antybiotykiem. Szast – prast! I po katarku, po wszystkim! Moja młodociana sąsiadeczka była przez matkę tak (przy pomocy lekarzy) skarmiona antybiotykami, że gdy miała 9 lat w aptece nie było już antybiotyku, którego by nie brała a śledzionę miała zniszczoną jak diabli.

Ale co kichnięcie to antybiotyk! i spokój. Dziecko nie chorowało dłużej jak 3 dni.

Teraz tak myślę – co mateczki zyskały dzięki tym wszelkim urządzeniom, które według reklam OSZCZĘDZAJĄ ICH CZAS. O! To ileż one tego czasu teraz mają!

A my wszyscy pozostali obdarowywani hojnie urządzeniami, które OSZCĘDZJĄ NASZ CZAS? Te wszystkie pralko- suszarki, zmywarko-wyparzarki do naczyń, które za chwilę nawet w szafce poukładają te nasze Rosentahle i Arcopale, odkurzacze samojezdne i kosiarki do trawy (sic!) do których się nawet nie dotkniemy, a one za nas, fiku-miku, wessą, wystrzygą i same się zalogują do kontaktu? Te wszystkie maszynki do mycia zębów, grzebienie i szczotki, co same nas uszorują i uczeszą, OSZCZĘDZAJĄC, oczywiście NASZ CZAS?

Wszystkie te czasooszczędzacze dają nam w prezencie masę czasu!

To… gdzie on jest? Dlaczego na nic go nie mamy? Ani dla siebie, ani na spotkania towarzyskie, rodzinne obiady, wyjazd do znajomych?

„Nie mam czasu” – to refren współczesnych ludzi.

Może pora się zatrzymać, pomyśleć? Przeorganizować się, zastanowić, bo są tacy, co mają czas na wszystko, więc zamiast im zazdrościć – zapytać, jak oni to robią?

fot. znalezione w sieci